Όλα τα πράγματα μαζί και το καθένα ξεχωριστά είναι Αυτό, ακόμη κι αν ο άνθρωπος πρέπει να αθροίσει στον εαυτό του τη δυσφορία της αποσπασματικότητας του και να την προσθέσει στην κλασματική ύπαρξη του, για να φτάσει σαν πλήρη μονάδα στην ολότητα Αυτού. Ανάλογα και η πραγματικότητά μας, είναι μεν Αυτό, αλλά αθροίζει δυσφορία για να το φτάσει. Αν πρέπει να την αλλάξουμε πρέπει για να την τροποποιήσουμε σαν σύνθεση, ώστε να αυξήσουμε το ποσοστό της ευφορίας εντός της και να μειώσουμε της δυσφορίας. Όχι γιατί δεν τη δεχόμαστε, αρνούμενοι την πλήρη παρουσία Αυτού σε αυτήν, οπότε τείνουμε αφαιρετικά στο μη πραγματικό για να λυτρωθούμε. Αυτό είναι η εύκολη λύση, που αποφεύγει το πρόβλημα για το πώς φτιάχνουμε εμείς την πραγματικότητα μας και το μετατρέπει σε πρόβλημα του απόλυτου, λες και Αυτό έχει κάποια έλλειψη και δεν είναι παντού και πάντα, οπότε λόγω της προβληματικής παρουσίας του στην πραγματικότητα μας να αναζητείται κάπου εκτός αυτής. Βέβαια, Αυτό δεν έχει κανένα πρόβλημα, ούτε υπάρχει κάποιο ρήγμα στο απόλυτο της παρουσίας του, από όπου να διαρρέει εκτός της πραγματικότητας μας. Το απόλυτο δεν μπορεί να έχει πρόβλημα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο σχετικό της ύπαρξης μας· στη σχέση, στον τρόπο και στην ποιότητα της συνάρτησης της ως μέρους με το όλον και ως στιγμής με τον χρόνο.
Στο απόλυτο όλα είναι εδώ και τώρα, σε ένα ολόκληρο, μοναδικό και αέναο παρόν, από όπου δεν περισσεύει τίποτε, ούτε λείπει κάτι. Δεν μας χρειάζεται καθόλου για να υπάρχει. Δεν επαφίεται σε εμάς να πούμε ή να κάνουμε κάτι για Αυτό, ενώ είμαστε ήδη σε Αυτό και βιώνουμε το απόλυτο του, που βρίσκεται μέσα μας και μας οδηγεί στη ζωή. Το μόνο που μπορούμε είναι να το αποδεχτούμε, να το ανα-γνωρίσουμε και να το εκφράσουμε ειλικρινά και γενναία, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, τροποποιώντας ανάλογα τα δεδομένα της γνώσης μας και της πραγματικότητας μας, χωρίς να φοβόμαστε κανέναν από εμάς, ώστε να είμαστε σε άμεση επαφή με Αυτό.
Άμεσο χαρακτηριστικό Αυτού είναι η πληρότητα και η ολότητα, ως εκ τούτου δεν υπάρχει τίποτε που να μην αποτελεί από μόνο του μια πλήρη μονάδα κι ένα όλον, να μη συντελεί σε μια ολότητα και να συντελείται εντός αυτής, αφού Αυτό ευρισκόμενο σαν όλον παντού, βρίσκεται ολόκληρο και μέσα στο κάθε τι ολοκληρώνοντας το. Φαινομενικά, λοιπόν, μοιάζει σαν παράδοξο η ύπαρξη της δυσφορίας μας για την πραγματικότητα, δηλαδή για Αυτό το ίδιο. Όμως, η δυσφορία μας δεν αφορά την πραγματικότητα του πραγματοποιημένου κόσμου, αλλά του απραγματοποίητου εαυτού μας.
Απραγματοποίητο είναι ό,τι δεν έχουμε ακόμη κάνει πράξη, ενώ μπορούμε να το κάνουμε, ώστε η πραγματικότητα μας να ολοκληρώνεται έτσι που να μη μας λείπει κάτι, και τίποτε να μη μας εμποδίζει από την επαφή μας με Αυτό, αλλά να είμαστε «ένα και ταυτό», εκπληρώνοντας τον λόγο της ύπαρξης μας. Όμως, Αυτό δεν επιτρέπει κανένα κενό, κανένα στερητικό «μη», «όχι» ή «α»-πραγματοποίητο να υφίσταται εκτός της πραγματικότητας του, αφού ως απόλυτο τα εμπεριέχει όλα στην ολότητά του. Έτσι, το μη πραγματοποιημένο μέρος μας καλύπτεται από την πραγματικότητα της δυσφορίας μας, που αθροιζόμενη στον εν μέρει πραγματοποιημένο εαυτό μας δίνει σαν άθροισμα την ολόκληρη μονάδα που είμαστε εν Αυτώ. Άρα, δεν υπάρχει αντίφαση όταν λέμε ότι Αυτό είναι η πραγματικότητα και την ίδια στιγμή ότι μας ενοχλεί η πραγματικότητα μας. Αντίθετα, Αυτό είναι η αιτία αυτής της δυσφορίας, η οποία έρχεται να συμπληρώσει το κενό μας, να ολοκληρώσει τη λειψή μας πραγματικότητα και να καλύψει την απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τον εαυτό μας, ως αρνητικό αίσθημα που μας πιέζει να την ξεπεράσουμε και να ταυτοποιηθούμε για να απαλλαγούμε από αυτό.
Μπορούμε να εγκλωβιστούμε στο ήδη υπάρχον καθεστώς πραγματικότητας, μέχρι να πλημμυρίσουμε από δυσφορία και να βουλιάξουμε στα συμπτώματα της ή να το τροποποιήσουμε και να το ανοίξουμε στο γίγνεσθαι μας, που οδηγώντας μας στη συν-ουσιαστική ολοκλήρωση μας εν Αυτώ, μας γεννά ευ-φορία, (φέροντας μας ευ, καλώς, προς Αυτό). Η ευφορία, αντί μας αθροίζει στατικά σε μονάδα, όπως κάνει η δυσφορία, μας ολοκληρώνει δυναμικά προκαλώντας ανοίγματα στην πράξη ώστε να ξεπεράσει την πραγματικότητα πραγματοποιώντας μας περαιτέρω στην κατεύθυνση της ολοκλήρωσης μας. Με αυτόν τον τρόπο, η ψυχή, με το δίπολο των αισθημάτων της ευφορίας και της δυσφορίας της, μας οδηγεί σε Αυτό από όπου πηγάζει και η ίδια.
Στο απόλυτο όλα είναι εδώ και τώρα, σε ένα ολόκληρο, μοναδικό και αέναο παρόν, από όπου δεν περισσεύει τίποτε, ούτε λείπει κάτι. Δεν μας χρειάζεται καθόλου για να υπάρχει. Δεν επαφίεται σε εμάς να πούμε ή να κάνουμε κάτι για Αυτό, ενώ είμαστε ήδη σε Αυτό και βιώνουμε το απόλυτο του, που βρίσκεται μέσα μας και μας οδηγεί στη ζωή. Το μόνο που μπορούμε είναι να το αποδεχτούμε, να το ανα-γνωρίσουμε και να το εκφράσουμε ειλικρινά και γενναία, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, τροποποιώντας ανάλογα τα δεδομένα της γνώσης μας και της πραγματικότητας μας, χωρίς να φοβόμαστε κανέναν από εμάς, ώστε να είμαστε σε άμεση επαφή με Αυτό.
Άμεσο χαρακτηριστικό Αυτού είναι η πληρότητα και η ολότητα, ως εκ τούτου δεν υπάρχει τίποτε που να μην αποτελεί από μόνο του μια πλήρη μονάδα κι ένα όλον, να μη συντελεί σε μια ολότητα και να συντελείται εντός αυτής, αφού Αυτό ευρισκόμενο σαν όλον παντού, βρίσκεται ολόκληρο και μέσα στο κάθε τι ολοκληρώνοντας το. Φαινομενικά, λοιπόν, μοιάζει σαν παράδοξο η ύπαρξη της δυσφορίας μας για την πραγματικότητα, δηλαδή για Αυτό το ίδιο. Όμως, η δυσφορία μας δεν αφορά την πραγματικότητα του πραγματοποιημένου κόσμου, αλλά του απραγματοποίητου εαυτού μας.
Απραγματοποίητο είναι ό,τι δεν έχουμε ακόμη κάνει πράξη, ενώ μπορούμε να το κάνουμε, ώστε η πραγματικότητα μας να ολοκληρώνεται έτσι που να μη μας λείπει κάτι, και τίποτε να μη μας εμποδίζει από την επαφή μας με Αυτό, αλλά να είμαστε «ένα και ταυτό», εκπληρώνοντας τον λόγο της ύπαρξης μας. Όμως, Αυτό δεν επιτρέπει κανένα κενό, κανένα στερητικό «μη», «όχι» ή «α»-πραγματοποίητο να υφίσταται εκτός της πραγματικότητας του, αφού ως απόλυτο τα εμπεριέχει όλα στην ολότητά του. Έτσι, το μη πραγματοποιημένο μέρος μας καλύπτεται από την πραγματικότητα της δυσφορίας μας, που αθροιζόμενη στον εν μέρει πραγματοποιημένο εαυτό μας δίνει σαν άθροισμα την ολόκληρη μονάδα που είμαστε εν Αυτώ. Άρα, δεν υπάρχει αντίφαση όταν λέμε ότι Αυτό είναι η πραγματικότητα και την ίδια στιγμή ότι μας ενοχλεί η πραγματικότητα μας. Αντίθετα, Αυτό είναι η αιτία αυτής της δυσφορίας, η οποία έρχεται να συμπληρώσει το κενό μας, να ολοκληρώσει τη λειψή μας πραγματικότητα και να καλύψει την απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τον εαυτό μας, ως αρνητικό αίσθημα που μας πιέζει να την ξεπεράσουμε και να ταυτοποιηθούμε για να απαλλαγούμε από αυτό.
Μπορούμε να εγκλωβιστούμε στο ήδη υπάρχον καθεστώς πραγματικότητας, μέχρι να πλημμυρίσουμε από δυσφορία και να βουλιάξουμε στα συμπτώματα της ή να το τροποποιήσουμε και να το ανοίξουμε στο γίγνεσθαι μας, που οδηγώντας μας στη συν-ουσιαστική ολοκλήρωση μας εν Αυτώ, μας γεννά ευ-φορία, (φέροντας μας ευ, καλώς, προς Αυτό). Η ευφορία, αντί μας αθροίζει στατικά σε μονάδα, όπως κάνει η δυσφορία, μας ολοκληρώνει δυναμικά προκαλώντας ανοίγματα στην πράξη ώστε να ξεπεράσει την πραγματικότητα πραγματοποιώντας μας περαιτέρω στην κατεύθυνση της ολοκλήρωσης μας. Με αυτόν τον τρόπο, η ψυχή, με το δίπολο των αισθημάτων της ευφορίας και της δυσφορίας της, μας οδηγεί σε Αυτό από όπου πηγάζει και η ίδια.
No comments:
Post a Comment