Η σύγκλιση της θέσης με τη φύση μας, με την αμεσότητα και τη φυσικότητα που μας προσφέρει, μας πλουτίζει βιωματικά επιστρέφοντας μας διαρκώς στο παρόν. Η επιστροφή γίνεται όλο και πιο δύσκολη από μία οικονομία που αναπτύσσεται προσθετικά, σωρευτικά, επεκτατικά και μεταθετικά. Είναι δυνατή μόνο ως πράξη καθετο-ποίησης των ενεργειών μας στο ριζικό τους ζητούμενο, από όπου να εξαχθεί η κοινή τους συνισταμένη. Η συνισταμένη μας βγαίνει με την καθετο-ποίηση των συνιστωσών μας ως προς την κοινή τους αναφορά προς το τρίτο πέραν αυτών· είναι μια δυναμική παράμετρος, και όχι στατική, σαν διάσταση κάθετη στον χώρο. Την ίδια στιγμή είναι η γενικότατη, ουδέτερη και κοινή συνισταμένη όλων μας, όταν η κοινή αναφορά μας γίνεται στο καθαρό Αυτό, πέρα από τους χαρακτηρισμούς που του δίνουν για να το ιδιοποιηθούν οι διάφορες ομάδες συμφερόντων. Εφόσον Αυτό αποχαρακτηριστεί από τους ανταγωνιστικούς ορισμούς του, αναδεικνύεται καθαρά και η κοινή μας συνισταμένη, που μας επιστρέφει στο παρόν μας και μας φέρνει σε άμεση επαφή με τον διπλανό μας, προσφέροντας μας άμεσα τον βιωματικό πλούτο που μάταια αναζητούμε σε οικονομικούς δείκτες που μετράνε ποσότητες.
Κάποιοι προσπαθούν να συνδυάσουν την «επιστροφή» με την «ανάπτυξη», συνεχίζοντας να υπολογίζουν την «ανάπτυξη» με τους ποσοτικούς δείκτες που την οδηγούν μαθηματικά σε σύγκρουση με τη φύση. Οι φυσικοί πόροι δεν είναι απεριόριστης ποσότητας και δεν επιτρέπουν καμιά «αειφόρο ανάπτυξη», αν ανάπτυξη δεν σημαίνει «επιστροφή». Γι’ αυτό, η διάσωση του πλούτου βρίσκεται στην «επιστροφή στη φτώχεια». Ανάλογα, η σωτηρία της οικονομίας βρίσκεται εκτός της οικονομίστικης λογικής. Όσο τα οικονομικά προβλήματα θα αντιμετωπίζονται με οικονομίστικους όρους, που αγνοούν τη συνάρτηση τους με το κοινό μας γίγνεσθαι και την ποιητικότητα του όλου, θα μετατίθεται η ουσία του προβλήματός τους, μέχρι να μην υπάρχει περιθώριο υπεκφυγής και να αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα την αλήθεια. Όσο πιο αργά αντιδράσουμε στον οικονομισμό, τόσο μεγαλύτερη ζημιά θα έχει συμβεί και τόσο δυσκολότερη θα είναι η ανάκαμψη από αυτή (αν θα έχουν μείνει βέβαια ακόμη περιθώρια), και φτωχότερη (αφού θα έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί κάποιες ποιότητες). Όσο πιο νωρίς, τόσο μεγαλύτερο το κέρδος.
Η κερδοφόρα λογική βρίσκεται στην έγκαιρη αναγνώριση της αλήθειας κι όχι στην μετάθεση της συνάντησης μας με αυτήν. Το κέρδος του χρόνου είναι τόσο πολύτιμο που δεν διατιμάται, ούτε εκχωρείται ή μετατίθεται. Είναι η ζωή του καθένα κι εκεί κρίνεται ουσιαστικά η όποια απώλεια ή κέρδος. Η έγκαιρη πραγματοποίηση των επιθυμιών του στην αναφορά τους στο απόλυτο και στη συνεπαγόμενη συνάντηση τους με την διϋποκειμενική, αντικειμενική και αναπόδραστη αλήθεια συνιστά τον βιωματικό του πλούτο. Όσο κι αν αυτό δεν είναι εύκολο, εκεί βρίσκεται η (περι)ουσία της ζωής του. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη η αντίσταση στην πραγματοποίηση των επιθυμιών κατά την μεγιστο-ποιητική τους κλιμάκωση, τόσο πλουσιότερο το παραγόμενο έργο.
Τα όρια σου βρίσκονται εκεί που συναντάς ανυπέρβλητη αντίσταση· εκεί η ενέργεια σου συναντάται στον ταυτοποιητικό της δεσμό, όπου διατίθεται όλη για να παραχθεί το μέγιστο δυνατό της έργο. Η μεγιστοποίηση αναμετριέται με αντιστάσεις ανάλογες της, όπως άλλωστε κάθε δράση έχει την ανάλογη αντίδραση της. Αν ορίζεις όμως τη δράση σου εκ των προτέρων, βάσει της αντίδρασης που θα συναντήσει, και αντί για τη μεγιστοποίηση σου, ζητάς ελαχιστοποίηση της αντίστασης, ορίζεσαι αρνητικά και περιορίζεσαι σε μια διαρκώς συστελλόμενη βιωματική φτώχεια, αντί της θετικής διαστολής σου προς τον καθαρό πλούτο. Εφόσον το ζητούμενο σου δεν είναι η συστολή σου, δεν μπορείς παρά κινείσαι προς το μέγιστο σου αναμετρώμενος με την αντίσταση που συναντάς στην πορεία.
Μεγιστοποίηση σημαίνει προώθηση του καθένα σύμφωνα με το μέγιστο του, όπως αυτός το αντιλαμβάνεται καθαρά, ελεύθερα και ανεμπόδιστα. Αν αφεθούμε στις φυσικές προβολές της βούλησης μας (όπως διαμορφώνονται τριαδικά από το σώμα, το πνεύμα και τη ψυχή μας) θα δούμε ότι μας κατευθύνουν σε στόχους ανάλογους των φυσικών μας δυνατοτήτων, διότι λαμβάνουν υπόψη το σώμα στη διαμόρφωση τους, προβάλλοντας στον καθένα ένα μέγιστο ανάλογο τού εν δυνάμει συγκριτικού του πλεονεκτήματος, αυτού που του παρέχει ο φυσικός καταμερισμός εργασιών του συνόλου και τον ωθεί στην ειδίκευση βάσει των ατομικών του δυνατοτήτων. Η ειδίκευση αυξάνει τον συνολικό πλούτο και τον πλούτο του καθένα ξεχωριστά, ενώ συνδέει περισσότερο τα άτομα μεταξύ τους και αυξάνει την αλληλεξάρτηση τους δυναμώνοντας το γενικό.
Η ειδίκευση των ατόμων, μέσα από τη προβολή συγκεκριμένης κατεύθυνσης στη διάθεση του πλεονάσματος τους και την εξ αυτής φυσική διαμόρφωση του συγκριτικού τους πλεονεκτήματος, συνεπάγεται προτεραιότητες, αξιολογήσεις και διαβαθμίσεις των επιλογών τους. Επιλέγοντας να ασχοληθούν μόνο με κάτι από όσα θα μπορούσαν να κάνουν, στερούνται των υπολοίπων για να προαχθούν στο ειδικό που τους αφορά πιο πολύ, αν και μπορεί να μην είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Αυτό είναι το κόστος της ειδίκευσης, που ανταμείβεται από τον γενικό πλούτο στον οποίο συντελεί, διότι αυτό που εσύ άφησες, το κάνει κάποιος άλλος καλύτερα και στο προσφέρει βελτιωμένο, όπως κι εσύ του δίνεις, με τη σειρά σου, το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις. Η αμοιβαία προσφορά και ο πολιτισμός που ιδρύει, συντελεί στη πλουσιοπάροχη γενίκευση, διότι διαδίδει την εμπιστοσύνη, η οποία ενθαρρύνει τα άτομα να ειδικευτούν προς το μέγιστο τους, εμπιστευόμενα την ανταμοιβή τους από ένα γενικό που εγκαθιδρύεται πάνω στην οικειότητα τού «δούναι» και όχι στον ανταγωνισμό τού «λαβείν», την αρπαγή, τον φόβο και την αμοιβαία επιφύλαξη.
Μέσω της προσφοράς, το ειδικό συναλλάσσεται αλληλεχόμενο με το γενικό, μετασχηματίζοντας την ύλη σε πλούτο και πλήθος καθαρών μορφών κατά τις εντολές του γίγνεσθαι εν Αυτώ, όπου η μεγιστοποίηση των ατόμων φέρει τη μέγιστη δυνατή διαφοροποίηση τους εν τη κοινή ταυτότητα τους, εξαντλώντας τα περιθώρια της ελευθερίας τους, μέχρι που ό,τι κάνουν να είναι αναγκαίο για όλους και να δεσμεύει το προϊόν της ειδίκευσης τους στον γενικό πλούτο, από τον οποίο και τα ανταμείβει πλουσιοπάροχα. Η δυναμική συνάρτηση του γενικού με το ειδικό συνεπάγεται αλληλεξάρτηση, άρα συνυπευθυνότητα και υποχρέωση να μιλάμε για το γενικό, ενώ εφορμούμαστε από το ατομικό.
Κάποιοι προσπαθούν να συνδυάσουν την «επιστροφή» με την «ανάπτυξη», συνεχίζοντας να υπολογίζουν την «ανάπτυξη» με τους ποσοτικούς δείκτες που την οδηγούν μαθηματικά σε σύγκρουση με τη φύση. Οι φυσικοί πόροι δεν είναι απεριόριστης ποσότητας και δεν επιτρέπουν καμιά «αειφόρο ανάπτυξη», αν ανάπτυξη δεν σημαίνει «επιστροφή». Γι’ αυτό, η διάσωση του πλούτου βρίσκεται στην «επιστροφή στη φτώχεια». Ανάλογα, η σωτηρία της οικονομίας βρίσκεται εκτός της οικονομίστικης λογικής. Όσο τα οικονομικά προβλήματα θα αντιμετωπίζονται με οικονομίστικους όρους, που αγνοούν τη συνάρτηση τους με το κοινό μας γίγνεσθαι και την ποιητικότητα του όλου, θα μετατίθεται η ουσία του προβλήματός τους, μέχρι να μην υπάρχει περιθώριο υπεκφυγής και να αναγκαστούμε να αντιμετωπίσουμε κατάματα την αλήθεια. Όσο πιο αργά αντιδράσουμε στον οικονομισμό, τόσο μεγαλύτερη ζημιά θα έχει συμβεί και τόσο δυσκολότερη θα είναι η ανάκαμψη από αυτή (αν θα έχουν μείνει βέβαια ακόμη περιθώρια), και φτωχότερη (αφού θα έχουν χαθεί ανεπιστρεπτί κάποιες ποιότητες). Όσο πιο νωρίς, τόσο μεγαλύτερο το κέρδος.
Η κερδοφόρα λογική βρίσκεται στην έγκαιρη αναγνώριση της αλήθειας κι όχι στην μετάθεση της συνάντησης μας με αυτήν. Το κέρδος του χρόνου είναι τόσο πολύτιμο που δεν διατιμάται, ούτε εκχωρείται ή μετατίθεται. Είναι η ζωή του καθένα κι εκεί κρίνεται ουσιαστικά η όποια απώλεια ή κέρδος. Η έγκαιρη πραγματοποίηση των επιθυμιών του στην αναφορά τους στο απόλυτο και στη συνεπαγόμενη συνάντηση τους με την διϋποκειμενική, αντικειμενική και αναπόδραστη αλήθεια συνιστά τον βιωματικό του πλούτο. Όσο κι αν αυτό δεν είναι εύκολο, εκεί βρίσκεται η (περι)ουσία της ζωής του. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη η αντίσταση στην πραγματοποίηση των επιθυμιών κατά την μεγιστο-ποιητική τους κλιμάκωση, τόσο πλουσιότερο το παραγόμενο έργο.
Τα όρια σου βρίσκονται εκεί που συναντάς ανυπέρβλητη αντίσταση· εκεί η ενέργεια σου συναντάται στον ταυτοποιητικό της δεσμό, όπου διατίθεται όλη για να παραχθεί το μέγιστο δυνατό της έργο. Η μεγιστοποίηση αναμετριέται με αντιστάσεις ανάλογες της, όπως άλλωστε κάθε δράση έχει την ανάλογη αντίδραση της. Αν ορίζεις όμως τη δράση σου εκ των προτέρων, βάσει της αντίδρασης που θα συναντήσει, και αντί για τη μεγιστοποίηση σου, ζητάς ελαχιστοποίηση της αντίστασης, ορίζεσαι αρνητικά και περιορίζεσαι σε μια διαρκώς συστελλόμενη βιωματική φτώχεια, αντί της θετικής διαστολής σου προς τον καθαρό πλούτο. Εφόσον το ζητούμενο σου δεν είναι η συστολή σου, δεν μπορείς παρά κινείσαι προς το μέγιστο σου αναμετρώμενος με την αντίσταση που συναντάς στην πορεία.
Μεγιστοποίηση σημαίνει προώθηση του καθένα σύμφωνα με το μέγιστο του, όπως αυτός το αντιλαμβάνεται καθαρά, ελεύθερα και ανεμπόδιστα. Αν αφεθούμε στις φυσικές προβολές της βούλησης μας (όπως διαμορφώνονται τριαδικά από το σώμα, το πνεύμα και τη ψυχή μας) θα δούμε ότι μας κατευθύνουν σε στόχους ανάλογους των φυσικών μας δυνατοτήτων, διότι λαμβάνουν υπόψη το σώμα στη διαμόρφωση τους, προβάλλοντας στον καθένα ένα μέγιστο ανάλογο τού εν δυνάμει συγκριτικού του πλεονεκτήματος, αυτού που του παρέχει ο φυσικός καταμερισμός εργασιών του συνόλου και τον ωθεί στην ειδίκευση βάσει των ατομικών του δυνατοτήτων. Η ειδίκευση αυξάνει τον συνολικό πλούτο και τον πλούτο του καθένα ξεχωριστά, ενώ συνδέει περισσότερο τα άτομα μεταξύ τους και αυξάνει την αλληλεξάρτηση τους δυναμώνοντας το γενικό.
Η ειδίκευση των ατόμων, μέσα από τη προβολή συγκεκριμένης κατεύθυνσης στη διάθεση του πλεονάσματος τους και την εξ αυτής φυσική διαμόρφωση του συγκριτικού τους πλεονεκτήματος, συνεπάγεται προτεραιότητες, αξιολογήσεις και διαβαθμίσεις των επιλογών τους. Επιλέγοντας να ασχοληθούν μόνο με κάτι από όσα θα μπορούσαν να κάνουν, στερούνται των υπολοίπων για να προαχθούν στο ειδικό που τους αφορά πιο πολύ, αν και μπορεί να μην είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει. Αυτό είναι το κόστος της ειδίκευσης, που ανταμείβεται από τον γενικό πλούτο στον οποίο συντελεί, διότι αυτό που εσύ άφησες, το κάνει κάποιος άλλος καλύτερα και στο προσφέρει βελτιωμένο, όπως κι εσύ του δίνεις, με τη σειρά σου, το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις. Η αμοιβαία προσφορά και ο πολιτισμός που ιδρύει, συντελεί στη πλουσιοπάροχη γενίκευση, διότι διαδίδει την εμπιστοσύνη, η οποία ενθαρρύνει τα άτομα να ειδικευτούν προς το μέγιστο τους, εμπιστευόμενα την ανταμοιβή τους από ένα γενικό που εγκαθιδρύεται πάνω στην οικειότητα τού «δούναι» και όχι στον ανταγωνισμό τού «λαβείν», την αρπαγή, τον φόβο και την αμοιβαία επιφύλαξη.
Μέσω της προσφοράς, το ειδικό συναλλάσσεται αλληλεχόμενο με το γενικό, μετασχηματίζοντας την ύλη σε πλούτο και πλήθος καθαρών μορφών κατά τις εντολές του γίγνεσθαι εν Αυτώ, όπου η μεγιστοποίηση των ατόμων φέρει τη μέγιστη δυνατή διαφοροποίηση τους εν τη κοινή ταυτότητα τους, εξαντλώντας τα περιθώρια της ελευθερίας τους, μέχρι που ό,τι κάνουν να είναι αναγκαίο για όλους και να δεσμεύει το προϊόν της ειδίκευσης τους στον γενικό πλούτο, από τον οποίο και τα ανταμείβει πλουσιοπάροχα. Η δυναμική συνάρτηση του γενικού με το ειδικό συνεπάγεται αλληλεξάρτηση, άρα συνυπευθυνότητα και υποχρέωση να μιλάμε για το γενικό, ενώ εφορμούμαστε από το ατομικό.
No comments:
Post a Comment