Η επανεισαγωγή της ρευστότητας ως μίας από τις κυριότερες παραμέτρους του γίγνεσθαι δεν υποτιμά τη σημασία της σταθερότητας, αλλά της δίνει τα σωστά πλαίσια. Το μέτρο του σταθερού μιας οντότητας βρίσκεται εκεί όπου τη συγκροτεί σαν μορφή, αλλά δεν τη συγκρατεί εκτός του μορφο-ποιητικού ρεύματος της. Βέβαια, δεν τίθεται θέμα επιλογής του μέτρου σε όλες τις οντότητες, εφόσον δεν έχουν το περιθώριο να αποφασίσουν για το βαθμό της σταθερότητας ή της ρευστότητας τους. Τα ζώα ή τα φυτά απλά εκτελούν αυτόματα τις προδιαγραφές της μορφής τους, οι οποίες ορίζουν σταθερά τη στάθμη της ρευστότητας τους. Το θέμα του μέτρου τίθεται στον άνθρωπο, μιας και έχει την ελευθερία να το παραβιάσει, αφού δεν το έχει ενσωματώσει πλήρως στη μορφή του.
Η πλήρης ενσωμάτωση του μέτρου στη μορφή του ανθρώπου σημαίνει την πλήρη μορφο-ποίηση του ώστε να μη μένει κανένα ανεκπλήρωτο υπόλοιπο του ανένταχτο σε αυτήν, καμία αφανέρωτη δυνατότητα του και τίποτε απραγματοποίητο από όσα μπορεί εν δυνάμει να πραγματοποιήσει. Όταν θα έχει διαθέσει πλήρως το οντικό του πλεόνασμα (αυτό που του δίνει την ξεχωριστή του οντότητα σαν έλλογο ον), δεν θα του μένει και καμία ελευθερία περαιτέρω διαφοροποίησης του, αφού φτάνοντας ταυτοποιητικά στην οριστική πληρότητα του δεν θα τη χρειάζεται. Έχοντας εξαντλήσει δημιουργικά την ελευθερία του, δεν θα μπορεί πλέον να παραβεί το μέτρο, και τότε θα έχει φτάσει στην τελείωση του. Από εκεί και μετά, με την πλήρη ενσωμάτωση του μέτρου, μπορεί να περάσει στην αυτόματη ρύθμιση του κατά τον απλό και αυτονόητο τρόπο της φυσικότητας με την οποία ρυθμίζεται αυτόματα το σώμα του.
Με την πραγματοποίηση των προδιαγραφών του και την αντικειμενοποίηση της πλεονάζουσας ενέργειας του με το ρηματικό πέρασμα της από το υποκείμενο στο αντικείμενο της επιθυμίας του, εξαντικειμενικεύεται και η υποκειμενικότητα του ανθρώπου, έτσι ώστε να μην υπάρχει πια καμία απόκλιση ανάμεσα σε αυτό που νομίζει και αυτό είναι. Με την εξαντικειμενίκευση του, η νόηση του ταυτίζεται με την αλήθεια και δεν υπάρχει πια περιθώριο λάθους· ό,τι γίνεται είναι σωστό, όπως και αν γίνεται, αφού είναι αυτό που είναι να γίνει και δεν έχει μείνει τίποτε άλλο να γενεί. Τότε, το γίγνεσθαι του ανθρώπου ανακυκλώνεται απερίσπαστα σε Είναι και αντίστροφα, αφού με τη σύγκλιση θέσης και φύσης περνά στην πλέρια φυσικότητα και στην αέναη επανάληψη του φυσικού της κύκλου, με τη μορφική του τελειότητα από την οποία δεν εξέχει τίποτε.
Η τελείωση είναι μία ευχή, που είναι πραγματική, εφόσον την ευχόμαστε πραγματικά· από εκεί και πέρα, για να πραγματοποιηθεί περνώντας στην πράξη και διαμορφώνοντας ανάλογα την πραγματικότητα μας, πρέπει να ακολουθήσει τον τρόπο που γίνεται ό,τι γίνεται. Ο τρόπος του γίγνεσθαι ορίζει εν δυνάμει το μέτρο που πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος στο παρόν για να πραγματοποιήσει την ευχή του στο μέλλον και να ολοκληρωθεί ενσωματώνοντας πλήρως το μέτρο της τελειωμένης, τέλειας και φυσικής μορφής του. Αυτό το εν δυνάμει μέτρο, που τίθεται εκ του γίγνεσθαι, μπορεί μεν να το παραβιάσει (αφού έχει την ελευθερία να το παραβεί, μιας και δεν το έχει ακόμη ενσωματώσει), αλλά, τον τιμωρεί, όπως, επίσης, τον επιβραβεύει, όταν ρυθμίζεται μαζί του και συγχρονίζεται με αυτό. Το εν δυνάμει μέτρο είναι αυτό που ισχύει τώρα και τίθεται στο παρόν ως αυτό που «πρέπει» να ακολουθήσουμε, (ενώ, το ενσωματωμένο μέτρο δεν είναι ηθικής κατηγορίας, αλλά αισθητικής, και συμβαίνει αυτόματα εκ της φυσικότητας της μορφής).
Το «πρέπει» είναι ένας τονισμός· τονίζει κάτι σαν σωστό, ξεχωρίζοντας το από ένα αδιάφορο πλήθος ισότιμων δηλώσεων, και μας προ-τείνει να το ακολουθήσουμε για πηγαίνουμε σύμφωνα με τους νόμους του γίγνεσθαι μας. Όταν τονίζουμε κάτι ως αυτό που πρέπει να γίνει, είναι για να επαναφέρουμε την πορεία μας στο εν δυνάμει μέτρο της ολοκλήρωσης μας, από το οποίο αποκλίνουμε επειδή δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία σε αυτό το κάτι που τονίζουμε και δίνουμε σε κάτι άλλο περισσότερη από όση χρειάζονται. Επειδή το θέμα του μέτρου είναι ακόμη ανοικτό για εμάς (ή, εν δυνάμει), τονίζεται η σημασία της ρευστότητας, για να αντισταθμίσει το μεγάλο βάρος που έχει δοθεί στη κατασκευή στερεοτύπων (στέρεων τύπων), που αντί να ενθαρρύνουν το κοινό μας γίγνεσθαι, το αποθαρρύνουν διότι είναι κατασκευές του μικρονοηκού φόβου και όχι της γενναιότητας που γεννά τις μορφές που μας προάγουν ως γένος στο γενικό γίγνεσθαι. [Έτσι, μια άλλη κατηγορία λέξεων του γέ-νους «γάμα» έρχεται τώρα να συζυγιστεί με αυτές του «ρο» για να γύρει το ζύγι των αποφάσεων μας προς τη πλευρά τους, ώστε να ισορροπήσουμε εν δυνάμει.]
Η δυναμική ισορροπία σημαίνει ισορροπία, μεν, στο παρόν, αλλά εν δυνάμει, εννοώντας ότι, όπως το παρόν είναι μια δυναμική έννοια του χρόνου, η οριστική ισορροπία, που ενσωματώνει πλήρως το μέτρο μας, δεν βρίσκεται στο παρόν ως πραγματοποιημένο παρελθόν, αλλά στο μέλλον ως απραγματοποίητο παρόν. Η ροή του χρόνου μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος μέσω ενός ρηματικού παρόντος λειτουργεί συνδετικά ανάμεσα στους δύο χρόνους, ανοίγοντας δίοδο μεταξύ της παράδοσης από τον παρελθόντα χρόνο και της προόδου από τον μέλλοντα, ώστε να ρέει απρόσκοπτα η πλεονάζουσα ενέργεια της παραδομένης πραγματικότητας στην περαιτέρω πραγματο-ποίηση της, εξασφαλίζοντας την ισόρροπη δυναμική της ανάπτυξη μας, πέραν της κεντρομόλας αδράνειας της πρώτης και πριν την κεντρόφυγο παραβατικότητα της δεύτερης, και κρατώντας μας σταθερά στη τροχιά του γίγνεσθαι, που μας κυκλο-φορεί, φέροντας μας στον κύκλο της ολοκλήρωσης μας.
Η ανεμπόδιστη κυκλο-φορία της ενέργειας ανάμεσα στο πριν και στο μετά συνέχει την πρόοδο με την παράδοση, έτσι ώστε το μπροστά να οδηγεί στο πίσω κυκλικά, μέχρι που το τέλος να επανασυνδέεται με την αρχή και οι χρονικές περίοδοι να διαδέχονται η μια την άλλη σε μια αέναη επανάληψη, σαν τις εποχές της φύσης. Η κυκλο-φορία αποφορτίζει τα άτομα από την «κακή ενέργεια», που εκλύεται από το κατακρατημένο πλεόνασμα ενέργειας μέσα στα κλειστά και φοβισμένα εγώ, που αγωνιούν για το τέλος τους, επειδή δεν συνέχονται με καμία αρχή. Η ενθάρρυνση της κυκλοφορίας τους με την αποκατάσταση της ροηκότητας και ρηματικότητας ανάμεσα στα υποκείμενα και τα αντι-κείμενα τους υποκείμενα, ρευστοποιεί τα εμπόδια και λειαίνει την επαφή των ατόμων διευκολύνοντας το ένα να περνάει στο άλλο μέσα από μια κυκλική αλληλουχία, στην οποία δεν υπάρχει τέλος για κανέναν, αφού κυκλοφορώντας πλήρως τον εαυτό του θα έχει μεταφερθεί στον διπλανό του πριν πεθάνει (κι όχι μετά, όπως λένε οι οπαδοί της μετενσάρκωσης).
Η αλληλουχία δεν σημαίνει τη διάχυση ή διάλυση των ατόμων σε μια άμορφη μάζα, που τα συνδέει επειδή είναι όλα πολτοποιημένα μέσα σε ένα χυλό από τον οποίο δεν ξεχωρίζει κανένα. Κάθε άτομο πρέπει να διανύσει το διάστημα του μέχρι το τέλος για να περάσει στο επόμενο του και πρέπει να διαφοροποιηθεί πλήρως μέχρι να ενωθεί ταυτοποιητικά με κάποιο άλλο. Αν δεν διανύσει κανένα διάστημα και καθηλωθεί στην αδράνεια της μάζας, δεν μπορεί να διαγραφεί κανένας κύκλος ανάμεσα στα άτομα που να τα κυκλο-φορεί. Ο κύκλος έχει κάποιο σχήμα, διαγράφεται με κάποιο τρόπο, το ίδιο και η τελειότητα του· δεν είναι κάτι άμορφο, ασαφές και συγκεχυμένο. Γι’ αυτό, η διάλυση της ατομικότητας δεν διαγράφει κανέναν κύκλο και καμία κυκλική αλληλουχία των ατόμων δεν είναι δυνατή, αν αυτά δεν έχουν ατομικότητα.
Επικαλούμαστε τη ρευστότητα και τα «ρο» ανάμεσα στα άτομα για να άρουμε ό,τι τα εμποδίζει να ενωθούν όντας διακεκριμένα· όχι για να τα καταργήσουμε, αλλά για να ενθαρρύνουμε το άνοιγμα τους, που δεν είναι τόσο εύκολο ή αυτονόητο, όπως το κλείσιμο. Το κλείσιμο και το κράτημα, η σταθερότητα και η στερεότητα, συμβαίνουν μηχανικά εκ της αδράνειας της καταγωγικής μας ύλης, που είναι επίσης σημαντική, αφού με τη συνεκτική της δύναμη επαναφέρει το μπροστά στο πριν, ώστε να μένει σε τροχιά κύκλου η πρόοδος μας και σε επαφή πάντα με την παράδοση, χωρίς να απομακρύνεται τόσο που να ξεκόβει από το παρελθόν, να διασπά την υλική του σταθερότητα και να καταργεί τη συνεκτική μας μνήμη.
Η μνήμη, κρατώντας μας σε επαφή με το πριν, υποστηρίζει τη σταθερότητα μας και υπερασπίζεται τη διακεκριμένη μας μορφή, όπως έχει διαμορφωθεί συν τω χρόνω. Μέσα από αυτήν αναγνωρίζουμε τον μέχρι τώρα εαυτό μας, ώστε να μην τον χάσουμε στη ροή του χρόνου, διαλυμένοι μέσα σε μια ακατάσχετη ρηματικότητα, αλλά να κρατήσουμε τα ονόματα μας για να πάμε παρα πέρα και ενωθούμε ως αυτοί που είμαστε κι όχι ως τίποτε. Χωρίς ονομαστικότητα δεν παράγει τίποτε η ρηματικότητα, αφού δεν έχει τίποτε να φέρει σε επαφή. Η δυναμική ισορροπία που απαιτεί το γίγνεσθαι μας, χρειάζεται τα ονόματα όσο και τα ρήματα, τη σταθερότητα όσο και τη ρευστότητα, το κράτημα όσο και το άνοιγμα· το σε ποιο βαθμό τα χρειάζεται τίθεται από το εν δυνάμει μέτρο μας και επισημαίνεται με τον τονισμό αυτού που πρέπει να γίνει κάθε φορά σύμφωνα με τις επιταγές του. Σε εποχές σφιγμένες χρειάζεται το άνοιγμα, σε εποχές ακατάσχετες το μάζεμα, ανάλογα πάντα με το τι προωθεί την ταυτοτική πραγματοποίηση του ανθρώπου, την πλήρη ενσωμάτωση του μέτρου της φυσικής του μορφής και τη σύγκλιση του παρόντος του με τον αέναο χρόνο Αυτού.
Η πλήρης ενσωμάτωση του μέτρου στη μορφή του ανθρώπου σημαίνει την πλήρη μορφο-ποίηση του ώστε να μη μένει κανένα ανεκπλήρωτο υπόλοιπο του ανένταχτο σε αυτήν, καμία αφανέρωτη δυνατότητα του και τίποτε απραγματοποίητο από όσα μπορεί εν δυνάμει να πραγματοποιήσει. Όταν θα έχει διαθέσει πλήρως το οντικό του πλεόνασμα (αυτό που του δίνει την ξεχωριστή του οντότητα σαν έλλογο ον), δεν θα του μένει και καμία ελευθερία περαιτέρω διαφοροποίησης του, αφού φτάνοντας ταυτοποιητικά στην οριστική πληρότητα του δεν θα τη χρειάζεται. Έχοντας εξαντλήσει δημιουργικά την ελευθερία του, δεν θα μπορεί πλέον να παραβεί το μέτρο, και τότε θα έχει φτάσει στην τελείωση του. Από εκεί και μετά, με την πλήρη ενσωμάτωση του μέτρου, μπορεί να περάσει στην αυτόματη ρύθμιση του κατά τον απλό και αυτονόητο τρόπο της φυσικότητας με την οποία ρυθμίζεται αυτόματα το σώμα του.
Με την πραγματοποίηση των προδιαγραφών του και την αντικειμενοποίηση της πλεονάζουσας ενέργειας του με το ρηματικό πέρασμα της από το υποκείμενο στο αντικείμενο της επιθυμίας του, εξαντικειμενικεύεται και η υποκειμενικότητα του ανθρώπου, έτσι ώστε να μην υπάρχει πια καμία απόκλιση ανάμεσα σε αυτό που νομίζει και αυτό είναι. Με την εξαντικειμενίκευση του, η νόηση του ταυτίζεται με την αλήθεια και δεν υπάρχει πια περιθώριο λάθους· ό,τι γίνεται είναι σωστό, όπως και αν γίνεται, αφού είναι αυτό που είναι να γίνει και δεν έχει μείνει τίποτε άλλο να γενεί. Τότε, το γίγνεσθαι του ανθρώπου ανακυκλώνεται απερίσπαστα σε Είναι και αντίστροφα, αφού με τη σύγκλιση θέσης και φύσης περνά στην πλέρια φυσικότητα και στην αέναη επανάληψη του φυσικού της κύκλου, με τη μορφική του τελειότητα από την οποία δεν εξέχει τίποτε.
Η τελείωση είναι μία ευχή, που είναι πραγματική, εφόσον την ευχόμαστε πραγματικά· από εκεί και πέρα, για να πραγματοποιηθεί περνώντας στην πράξη και διαμορφώνοντας ανάλογα την πραγματικότητα μας, πρέπει να ακολουθήσει τον τρόπο που γίνεται ό,τι γίνεται. Ο τρόπος του γίγνεσθαι ορίζει εν δυνάμει το μέτρο που πρέπει να ακολουθήσει ο άνθρωπος στο παρόν για να πραγματοποιήσει την ευχή του στο μέλλον και να ολοκληρωθεί ενσωματώνοντας πλήρως το μέτρο της τελειωμένης, τέλειας και φυσικής μορφής του. Αυτό το εν δυνάμει μέτρο, που τίθεται εκ του γίγνεσθαι, μπορεί μεν να το παραβιάσει (αφού έχει την ελευθερία να το παραβεί, μιας και δεν το έχει ακόμη ενσωματώσει), αλλά, τον τιμωρεί, όπως, επίσης, τον επιβραβεύει, όταν ρυθμίζεται μαζί του και συγχρονίζεται με αυτό. Το εν δυνάμει μέτρο είναι αυτό που ισχύει τώρα και τίθεται στο παρόν ως αυτό που «πρέπει» να ακολουθήσουμε, (ενώ, το ενσωματωμένο μέτρο δεν είναι ηθικής κατηγορίας, αλλά αισθητικής, και συμβαίνει αυτόματα εκ της φυσικότητας της μορφής).
Το «πρέπει» είναι ένας τονισμός· τονίζει κάτι σαν σωστό, ξεχωρίζοντας το από ένα αδιάφορο πλήθος ισότιμων δηλώσεων, και μας προ-τείνει να το ακολουθήσουμε για πηγαίνουμε σύμφωνα με τους νόμους του γίγνεσθαι μας. Όταν τονίζουμε κάτι ως αυτό που πρέπει να γίνει, είναι για να επαναφέρουμε την πορεία μας στο εν δυνάμει μέτρο της ολοκλήρωσης μας, από το οποίο αποκλίνουμε επειδή δεν δίνουμε την πρέπουσα σημασία σε αυτό το κάτι που τονίζουμε και δίνουμε σε κάτι άλλο περισσότερη από όση χρειάζονται. Επειδή το θέμα του μέτρου είναι ακόμη ανοικτό για εμάς (ή, εν δυνάμει), τονίζεται η σημασία της ρευστότητας, για να αντισταθμίσει το μεγάλο βάρος που έχει δοθεί στη κατασκευή στερεοτύπων (στέρεων τύπων), που αντί να ενθαρρύνουν το κοινό μας γίγνεσθαι, το αποθαρρύνουν διότι είναι κατασκευές του μικρονοηκού φόβου και όχι της γενναιότητας που γεννά τις μορφές που μας προάγουν ως γένος στο γενικό γίγνεσθαι. [Έτσι, μια άλλη κατηγορία λέξεων του γέ-νους «γάμα» έρχεται τώρα να συζυγιστεί με αυτές του «ρο» για να γύρει το ζύγι των αποφάσεων μας προς τη πλευρά τους, ώστε να ισορροπήσουμε εν δυνάμει.]
Η δυναμική ισορροπία σημαίνει ισορροπία, μεν, στο παρόν, αλλά εν δυνάμει, εννοώντας ότι, όπως το παρόν είναι μια δυναμική έννοια του χρόνου, η οριστική ισορροπία, που ενσωματώνει πλήρως το μέτρο μας, δεν βρίσκεται στο παρόν ως πραγματοποιημένο παρελθόν, αλλά στο μέλλον ως απραγματοποίητο παρόν. Η ροή του χρόνου μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος μέσω ενός ρηματικού παρόντος λειτουργεί συνδετικά ανάμεσα στους δύο χρόνους, ανοίγοντας δίοδο μεταξύ της παράδοσης από τον παρελθόντα χρόνο και της προόδου από τον μέλλοντα, ώστε να ρέει απρόσκοπτα η πλεονάζουσα ενέργεια της παραδομένης πραγματικότητας στην περαιτέρω πραγματο-ποίηση της, εξασφαλίζοντας την ισόρροπη δυναμική της ανάπτυξη μας, πέραν της κεντρομόλας αδράνειας της πρώτης και πριν την κεντρόφυγο παραβατικότητα της δεύτερης, και κρατώντας μας σταθερά στη τροχιά του γίγνεσθαι, που μας κυκλο-φορεί, φέροντας μας στον κύκλο της ολοκλήρωσης μας.
Η ανεμπόδιστη κυκλο-φορία της ενέργειας ανάμεσα στο πριν και στο μετά συνέχει την πρόοδο με την παράδοση, έτσι ώστε το μπροστά να οδηγεί στο πίσω κυκλικά, μέχρι που το τέλος να επανασυνδέεται με την αρχή και οι χρονικές περίοδοι να διαδέχονται η μια την άλλη σε μια αέναη επανάληψη, σαν τις εποχές της φύσης. Η κυκλο-φορία αποφορτίζει τα άτομα από την «κακή ενέργεια», που εκλύεται από το κατακρατημένο πλεόνασμα ενέργειας μέσα στα κλειστά και φοβισμένα εγώ, που αγωνιούν για το τέλος τους, επειδή δεν συνέχονται με καμία αρχή. Η ενθάρρυνση της κυκλοφορίας τους με την αποκατάσταση της ροηκότητας και ρηματικότητας ανάμεσα στα υποκείμενα και τα αντι-κείμενα τους υποκείμενα, ρευστοποιεί τα εμπόδια και λειαίνει την επαφή των ατόμων διευκολύνοντας το ένα να περνάει στο άλλο μέσα από μια κυκλική αλληλουχία, στην οποία δεν υπάρχει τέλος για κανέναν, αφού κυκλοφορώντας πλήρως τον εαυτό του θα έχει μεταφερθεί στον διπλανό του πριν πεθάνει (κι όχι μετά, όπως λένε οι οπαδοί της μετενσάρκωσης).
Η αλληλουχία δεν σημαίνει τη διάχυση ή διάλυση των ατόμων σε μια άμορφη μάζα, που τα συνδέει επειδή είναι όλα πολτοποιημένα μέσα σε ένα χυλό από τον οποίο δεν ξεχωρίζει κανένα. Κάθε άτομο πρέπει να διανύσει το διάστημα του μέχρι το τέλος για να περάσει στο επόμενο του και πρέπει να διαφοροποιηθεί πλήρως μέχρι να ενωθεί ταυτοποιητικά με κάποιο άλλο. Αν δεν διανύσει κανένα διάστημα και καθηλωθεί στην αδράνεια της μάζας, δεν μπορεί να διαγραφεί κανένας κύκλος ανάμεσα στα άτομα που να τα κυκλο-φορεί. Ο κύκλος έχει κάποιο σχήμα, διαγράφεται με κάποιο τρόπο, το ίδιο και η τελειότητα του· δεν είναι κάτι άμορφο, ασαφές και συγκεχυμένο. Γι’ αυτό, η διάλυση της ατομικότητας δεν διαγράφει κανέναν κύκλο και καμία κυκλική αλληλουχία των ατόμων δεν είναι δυνατή, αν αυτά δεν έχουν ατομικότητα.
Επικαλούμαστε τη ρευστότητα και τα «ρο» ανάμεσα στα άτομα για να άρουμε ό,τι τα εμποδίζει να ενωθούν όντας διακεκριμένα· όχι για να τα καταργήσουμε, αλλά για να ενθαρρύνουμε το άνοιγμα τους, που δεν είναι τόσο εύκολο ή αυτονόητο, όπως το κλείσιμο. Το κλείσιμο και το κράτημα, η σταθερότητα και η στερεότητα, συμβαίνουν μηχανικά εκ της αδράνειας της καταγωγικής μας ύλης, που είναι επίσης σημαντική, αφού με τη συνεκτική της δύναμη επαναφέρει το μπροστά στο πριν, ώστε να μένει σε τροχιά κύκλου η πρόοδος μας και σε επαφή πάντα με την παράδοση, χωρίς να απομακρύνεται τόσο που να ξεκόβει από το παρελθόν, να διασπά την υλική του σταθερότητα και να καταργεί τη συνεκτική μας μνήμη.
Η μνήμη, κρατώντας μας σε επαφή με το πριν, υποστηρίζει τη σταθερότητα μας και υπερασπίζεται τη διακεκριμένη μας μορφή, όπως έχει διαμορφωθεί συν τω χρόνω. Μέσα από αυτήν αναγνωρίζουμε τον μέχρι τώρα εαυτό μας, ώστε να μην τον χάσουμε στη ροή του χρόνου, διαλυμένοι μέσα σε μια ακατάσχετη ρηματικότητα, αλλά να κρατήσουμε τα ονόματα μας για να πάμε παρα πέρα και ενωθούμε ως αυτοί που είμαστε κι όχι ως τίποτε. Χωρίς ονομαστικότητα δεν παράγει τίποτε η ρηματικότητα, αφού δεν έχει τίποτε να φέρει σε επαφή. Η δυναμική ισορροπία που απαιτεί το γίγνεσθαι μας, χρειάζεται τα ονόματα όσο και τα ρήματα, τη σταθερότητα όσο και τη ρευστότητα, το κράτημα όσο και το άνοιγμα· το σε ποιο βαθμό τα χρειάζεται τίθεται από το εν δυνάμει μέτρο μας και επισημαίνεται με τον τονισμό αυτού που πρέπει να γίνει κάθε φορά σύμφωνα με τις επιταγές του. Σε εποχές σφιγμένες χρειάζεται το άνοιγμα, σε εποχές ακατάσχετες το μάζεμα, ανάλογα πάντα με το τι προωθεί την ταυτοτική πραγματοποίηση του ανθρώπου, την πλήρη ενσωμάτωση του μέτρου της φυσικής του μορφής και τη σύγκλιση του παρόντος του με τον αέναο χρόνο Αυτού.
No comments:
Post a Comment