[13]

Οι έννοιες που χρησιμοποιούμε για να εκφράσουμε την αφηρημένη γενικότητα των καταστάσεων και σχέσεων που αναπτύσσονται και μας αναπτύσσουν κατά την υλοποίηση του πνεύματος μας και την πνευματοποίηση της ύλης μας, συνέχονται μεταξύ τους ανταλλάσοντας αμοιβαία την ουσία τους καθ’ ολοκληρία ταυτιζόμενες πλήρως εν Αυτώ, όπου φτάνουν κλιμακώνοντας τη συνεύρεση του μέχρι τον οργασμό που τις ολοκληρώνει. Οι έννοιες κλιμακώνονται αναγόμενες ερω(τημα)τικά στο απόλυτο ζητούμενο τους και στο ζητούμενο του απόλυτου τους, συν-ουσιαζόμενες ως προς αυτό μεταξύ τους και παράγοντας, ως τρίτο, μιαν αναβαθμισμένη έννοια και αυτή μετά με μιαν άλλη μια τρίτη, μέχρι να φτάσουν στην κορύφωση της κλίμακας τους με ολοκληρωμένες έννοιες Αυτού, ως καθαρές και άμεσες εκφράσεις του Λόγου του. Τότε, αυτές μπορούν να ταυτίζονται μεταξύ τους, διότι άπτονται άμεσα του απόλυτου και το απόλυτο δεν έχει κάτι άλλο πέραν αυτού για να οριστεί ως προς αυτό, είναι τ-Αυτό. Μόνο εν τ-Αυτώ είναι όλα ίδια κι απαράλλαχτα. Πριν από Αυτό, οι έννοιες πρέπει να ολοκληρώσουν το χωριστό τους νόημα, να διασχίσουν τα πυκνά νεφελώματα ύλης που τους αντιστέκονται και τις νοθεύουν, μέχρι να συναντηθούν με την καθαρή ύλη που χρειάζονται για τη δική τους ξεχωριστή μορφή, σύμφωνα με τις εννοητικές τους προδιαγραφές. Ως καθαρές οι έννοιες βρίσκονται μόνο εν τ-Αυτώ, όπου, ταυτισμένες με την απόλυτη καθαρότητα του, ταυτίζονται μεταξύ τους, ακόμη και αν ήταν αντίθετες στην πορεία, αφού τάρα πια θα έχουν χωρίσει από ό,τι τις χώριζε και ενωθεί με ό,τι τις ένωνε. Όταν αναγνωρίζουμε στις έννοιες τον χώρο που πρέπει να διασχίσουν για να χωρίσουν μέχρι να ενωθούν, και τον χρόνο που χρειάζονται γι’ αυτό, τους δίνουμε μια διάσταση πραγματική, που ούτως ή άλλως έχουν, αφού πραγματικά τις σκεφτόμαστε. Εντάσσοντας τες στη πραγματικότητα μας, μπορούν να μας οδηγήσουν στην πραγματο-ποίηση πνευματοποιώντας την ύλη μας, ενώ υλοποιούμε το πνεύμα τους. Οι έννοιες είναι οι υψηλότερες διαμορφώσεις του πνεύματος μας· αντιπροσωπεύουν τις ανώτερες έλλογες συλλήψεις του, στις οποίες δίνοντας διακεκριμένη υπόσταση υποστασιοποιούμε και αυτό που εκφράζεται μέσω αυτών. Όσο τις ξεκαθαρίζουμε, ξεδιπλώνοντας το νόημα τους στις συνέπειες του, τόσο μας βοηθούν να διακρίνουμε πέρα από το άμορφο και συγκεχυμένο παρόν τις καθαρές μορφές του γίγνεσθαι μας. Η διορατικότητα των εννοιών οφείλεται στο καθαρά πνευματικό τους στοιχείο, που όντας άυλο μπορεί να βλέπει πέρα από τους περιορισμούς των πραγμάτων, να διαβλέπει τους νόμους και τους κανόνες που τα διέπουν σαν σχηματισμούς ύλης, τους οποίους ονομάζοντας οι έννοιες μάς αποδίδουν νοητικές εικόνες των σχέσεων της ύλης και όχι απλές ονομασίες των επιμέρους στοιχείων της και των μορφωμάτων τους, των πραγμάτων. Οι στοιχειώδεις λέξεις, που ονομάζουν πράγματα, δεσμεύονται από αυτά και δεν μπορούν να μας δείξουν κάτι άλλο, αφού αυτός είναι ο ρόλος τους. Ενώ, οι έννοιες, κινούμενες στον καθαρά γενικό χώρο πέραν της μερικότητας και ειδικότητας των πραγμάτων, διαβλέπουν τις σχέσεις ανάμεσα σε αυτά και απεικονίζοντας τες απτά, άπτονται και του κινούντος λόγου όλων τους, φέρνοντας μας έτσι σε επαφή με τον Λόγο Αυτού. Γι’ αυτό, μπορούν να δουν πιο μακριά από τα δεδομένα, να προβάλουν στη σκέψη μας εικόνες έξω από την υφιστάμενη πραγματικότητα μας και να την κινητοποιήσουν. Χωρίς έννοιες, η σκέψη μας θα ακινητοποιούταν σε απλό αντικαθρέφτισμα, μίμηση και επανάληψη της υφιστάμενης πραγματικότητας μας, αναπαράγοντας και ανακυκλώνοντας το έλλειμμα της εντός μας, χωρίς να μπορεί να βρει λογική διέξοδο προς την ολοκλήρωση μας. Αν οι έννοιες δεν μπορούν να παίξουν αποτελεσματικά τον ρόλο τους στο ανθρώπινο γίγνεσθαι, παρόλο που αποτελούν κτήμα όλων των ανθρώπινων γλωσσών, είναι γιατί νοθεύονται στην πράξη, όταν η πράξη αντί να ανοιχτεί στην κριτική υπερβατικότητα τους, αποπειράται να τις χειραγωγήσει μέσα στα πλαίσια της υφιστάμενης πραγματικότητας υπέρ της εκάστοτε εξουσίας της ή των αντιπάλων της. Οι νοθευμένες έννοιες είναι πολύ επικίνδυνες, διότι μπορούν να εξαπατήσουν εύκολα χωρίς να γίνουν άμεσα αντιληπτές, λόγω της αφαιρετικότητας τους. Επειδή είναι γενικές εμπεριέχουν πολλαπλάσια ισχύ από τις επιμέρους και στοιχειώδεις λέξεις, η οποία μπορεί να προκαλέσει εκτεταμένες καταστροφές διασπείροντας τέτοια διανοητική σύγχυση στους ανθρώπους, ώστε να τρέχουν φοβισμένοι να κρυφτούν υπό τη σκέπη «θεών» κάθε τύπου, θρησκευτικού ή ιδεολογικού. Ιστορικά, οι «θεοί» και τα δόγματα, θρησκευτικά ή κοσμικά, μπορεί να μην ήταν πάντα καταφύγια για φοβισμένα μυαλά, αλλά να είχαν αρχικά συλληφθεί ως γενναίες θεωρήσεις μιας γενικής Αρχής πέραν των περιορισμένων παραδοχών της εποχής τους, και έτσι να έπαιξαν δημιουργικό ρόλο στην αναγωγή τής τότε θεωρητικής σκέψης στο γενικό. Αμφισβητώντας κριτικο-υπερβατικά τα ιδεο-μυθολογικά περιεχόμενα της αρχαϊκής σκέψης ως απλοϊκά, και απλοποιώντας τα εννοιολογικά της μορφώματα σε έννοιες πιο απλές, ουδέτερες και γενικές, οι οποίες να εκφράζουν ένα γενικό ευρύτερο, συνέλαβαν την ανθρωπότητα ως το όλον των ανθρώπων και όχι ως ένα μέρος που εξαντλείται στα όρια της φυλής ή της πόλης. Έτσι, η θεωρητική μας εξέλιξη συνέβη με απλο-ποίηση των συγκεχυμένων εννοιολογικών μορφωμάτων, τα οποία συμπυκνώνουν πολλά που θέλουμε να πούμε απλουστεύοντας τα. Στη συνέχεια, απλοποιώντας τα κατά την εξέλιξη μας, ξεδιπλώνουμε τα ξεχωριστά νοήματα που συμπυκνώνει η απλούστευση τους σε μια θολή έννοια μειώνοντας τη σημασία τους. Ξεδιπλώνοντας τα, η σκέψη μας απλώνεται μέχρι τα όρια της φέρνοντας μας σε άμεση επαφή με τον Λόγο Αυτού. Η αμεσότητα, που φέρει η απλοποίηση, μάς επαναφέρει στην καθαρή Αρχή μας, από όπου μας έχουν απομακρύνει οι παρεμβαλλόμενες εμμεσότητες και συμπυκνώσεις. Η εμμεσότητα παρεμβάλλεται αποπροσανατολιστικά όταν ένα θεωρητικό μόρφωμα αυτοπαρουσιάζεται ως κάτοχος Αυτού, για το οποίο μιλάει σαν να το ξέρει και ζητάει υπακοή στον λόγο του, ως Λόγο Αυτού. Οποιοδήποτε θεωρητικό κατασκεύασμα (θεολογικό ή κοσμικό) διατείνεται ότι κυριολεκτεί επ’ Αυτού και ότι συμπυκνώνει στις γραμμές του την Ουσία του, εγκλωβίζει τη σκέψη στο σύστημά του, ως το μόνο μέσο γνώσης Αυτού. Το μέσο γίνεται σκοπός όταν διατείνεται ότι κατέχει το Όλον, και τότε έχουμε την εμπλοκή της εμμεσότητας. Μπορεί η αναφορά σε Αυτό να είναι αναγκαία σε κάθε γενική θεωρία, αλλά μόνο ως υπαινικτική και όχι κυριολεκτική λειτουργεί σαν αγωγός επαφής μας με την Αλήθεια Αυτού. Ο υπαινικτικός τρόπος της καθαρά υποθετικής/ερωτηματικής θεωρίας, με τις αφαιρετικές της έννοιες, μας άγει στο Όλον. Η καθαρή θεωρία παίζει έτσι τον ρόλο του ενδιάμεσου, εφόσον δεν αποσκοπεί να καθηλώσει τη σκέψη στην ίδια, αλλά να υποδείξει το πέραν αυτής.  Αντίθετα με την εμμεσότητα, που θέλει να κρατήσει υπό τον έλεγχό της τη σκέψη, η ενδιαμεσότητα αφήνεται στη φυσική αγωγιμότητα των γενικών μας εννοιών που μας φέρουν σε επαφή με την Αρχή μας, παίζοντας απλά και ξεκάθαρα τον ρόλο του ενδιάμεσου (κι όχι του μέσου που γίνεται αυτοσκοπός, με την εμμεσότητα). Έτσι, προάγει τη θεωρητική μας εξέλιξη μέσα από την απλοποίηση και την επαναφορά μας στην αμεσότητα και καθαρότητα των εννοιών.  Η εξέλιξη μας έγκειται στην περαιτέρω απλοποίηση των απλουστευτικών μορφωμάτων με τα οποία έχει απεικονιστεί Αυτό μέχρι τώρα και στη γενικότερη γενίκευση του γενικού στο οποίο έχουν βασιστεί τα ιστορικά δόγματα για να γενικεύσουν. Το γενικό τους, που έχει ξεπεραστεί και οι «θεοί» του, που έχουν πια «πεθάνει», δεν είναι παρά σαθρά υλικά που φράσουν τη ροή μας προς Αυτό, την πιο επικίνδυνα νοθευμένη έννοια όλων των εννοιών, αφού, οι «θεοί» προσποιούνται ότι είναι οι ίδιοι Αυτό το ίδιο και δεν έχει παρακάτω. Με τη γενικευμένη νοθεία και τη νόθευση του γενικού, όταν ανακόπτεται το γίγνεσθαι μας και οικειοποιείται Αυτό δογματικά, οι έννοιες που είχαν αρχικά συλληφθεί σαν αμιγή προϊόντα του καθαρού λόγου και διατυπωθεί σαν διακεκριμένες ονομασίες των γενικών σχέσεων που αναπτύσσονται κατά το γίγνεσθαι μας εν Αυτώ, αντιστρέφονται σε πρόξενους σύγχυσης,. Όμως, όπως οι έννοιες νοθεύονται από τη πράξη, έτσι ξεκαθαρίζουν στην πράξη, όταν στο γενικό τους νόημα αντιστοιχούν πράξεις ανάλογου εύρους (εξίσου γενικές) και βάθους (παρόμοια εν-νοηματικές). Η αντιστοιχία πράξεων και εννοιών όχι μόνο ξεκαθαρίζει το πεδίο δράσης του ανθρώπου δίνοντας του σταθερά υλικά και μέσα, καθαρές έννοιες και ξεκάθαρες πράξεις, αλλά είναι και ζητούμενο του, αφού, γεφυρώνοντας το χάσμα που τις χωρίζει, ταυτίζει το πνευματικό με το υλικό του μέρος κατακτώντας έτσι την πολυπόθητη, μέσα από την ψυχή του, ταυτότητα.