Όσο το Είναι θα έχει μέλλον μπροστά του μέχρι να πάρει όλες τις δυνατές μορφές του ως γίγνεσθαι εν Αυτώ, τόσο Αυτό θα εκλύει ενέργεια που θα περισσεύει από αυτό που ήδη είναι κάτι στο χώρο, θα το προωθεί δυναμικά στον χρόνο, μέχρι να εξαντλήσει το πλεόνασμα του, διαθέτοντας το στη μήτρα των αγέννητων μορφών που το περιμένουν για να ενεργοποιηθούν, να γεννηθούν και μετά με τη σειρά τους να γεννήσουν κι αυτές, μέχρι που να υπάρξει ισορροπία ενέργειας και έργου, τελείωση των μορφών κι αέναη κυκλο-φορία χρόνου και χώρου, ώστε τίποτε να μη περισσεύει, να εξέχει ή να προβάλλεται, και όλα να εναλλάσσονται πλήρως, έτσι που το «συν» να διαδέχεται το «πλην», με άθροισμα ακέραιο το Εν Αυτώ. Τότε το γίγνεσθαι μπορεί να σταθεροποιηθεί ή να ακολουθήσει μια αντίστροφη διαδικασία, αλλά τώρα έτσι γίνεται ό,τι γίνεται.
Αν και φαίνεται να προβάλλεται στον χρόνο, κάπου στο απώτερο μέλλον, η οριστικο-ποίηση του χώρου, την ίδια στιγμή, στην πραγματικότητα, όλα είναι εδώ και τώρα, έστω εν σπέρματι, εν δυνάμει ή εν κινήσει, παρουσιάζοντας μας άμεσα Αυτό ως Είναι, αρκεί να συλλάβουμε το Είναι ως γίγνεσθαι, συμπεριλαμβάνοντας σε ό,τι ήδη είναι κάτι, αυτό που δεν είναι ακόμη και θέλει να γίνει. Αναγόμενες στη δύναμη του απείρου, οι κινήσεις των επιμέρους στοιχείων, ειδών και γενών του γίγνεσθαι μας, με το συν-πλην τους, παράγουν το πλήθος των μορφών αναδεικνύοντας τις απεριόριστες δυνατότητες του διαφορετικού, αφήνοντας συνάμα απείραχτη, ενιαία κι απαράλλαχτη τη δύναμη του ενός, από την οποία πηγάζουν άμεσα και στην οποία επιστρέφουν έμμεσα, με τις μορφές που παίρνουν.
Η μορφο-ποίηση είναι ο λόγος της κίνησης, που τείνει με την ολοκλήρωση της να φτάσει τα πάντα σε πλέρια ομορφιά και πλήρη ευμορφία, αφού θα έχει φανερωθεί στο ακέραιο κάθε δυνατή μορφή τής δύναμης του ενός. Όσο υπάρχει περίσσευμα ενέργειας που δεν έχει μετασχηματιστεί σε έργο, θα έχουμε περαιτέρω κίνηση για να γίνει η διάθεση του πλεονάσματος ενέργειας αυτού που ήδη έχει γίνει έργο. Το γίγνεσθαι, σαν αποτέλεσμα, δεν είναι παρά προϊόν της διάθεσης του πλεονάσματος και θα συνεχίσει να γίνεται μέχρι να ισορροπήσει το πλέον με το μείον. Δεν ξέρουμε αν μετά θα υπερισχύσει το μείον και θα αρχίσει το ξε-γίνωμα του κόσμου, αλλά ακόμη κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα γίνει πάλι με τους κανόνες του γίγνεσθαι Αυτού, απλά ανεστραμμένους έτσι που το «συν» μετονομαζόμενο τώρα «πλην» και το «πλην» «συν», να μας δίνουν ξανά τα δύο πρόσημα της κίνησης συν και πλην που θα τείνουν στο ακέραιο και που συμπεριλαμβάνοντας την τάση τους αυτή στο εδώ και τώρα των πραγμάτων θα έχουμε το Όλον Αυτού στην εκάστοτε χρονική τους στιγμή, ακόμη και αν ο χρόνος μετράει ανάποδα.
Ακόμη κι αν δεν υπάρχει κανένα νόημα στο γίγνεσθαι έξω από το να είναι (αφού Είναι και Γίγνεσθαι είναι το ίδιο Εν Αυτώ) και δεν έχει άλλο σκοπό από το να γίνεται, να ξεγίνεται και να ξαναγίνεται σε διάφορους κόσμους παραλλάσσοντας μορφές τού Είναι κι εναλλάσσοντας τες σε μια διαδοχή δισεκατομμυρίων ετών, το εκάστοτε γίγνεσθαι υπακούει σε κάποιους κανόνες κι έχει έναν ειδικό τρόπο να γίνεται ώστε να παράγει τις ειδικές μορφές του γενικού Είναι. Μια από αυτές τις μορφές είναι η ζωή στη γη και η έλλογη εκδοχή της με εμάς, που σαν γεννήματα αυτού εδώ του γίγνεσθαι πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τον τρόπο του, αν θέλουμε να είμαστε καλά (υγιείς, εύμορφοι και εύφοροι), για όσο καιρό ακόμη θα υπάρχουμε σαν μορφή του Είναι.
Αναγνωρίζοντας τους κανόνες του γίγνεσθαι μας, γνωρίζουμε διαμέσου αυτών τούς νόμους Αυτού, που παρουσιάζεται μέσω του γίγνεσθαι και των μορφών του. Αν κοιτάξουμε γύρω μας και εντός μας καθαρά, για να δούμε τι πραγματικά γίνεται (και όχι για κάποιο χρησιμοθηρικό λόγο), κι αφήσουμε το βλέμμα μας να αρθεί στον ορίζοντα των πραγμάτων (χωρίς να το δεσμεύουμε στην κοντόφθαλμη ανάγκη), τότε αυτό θα μας δείξει πώς να κινηθούμε σωστά, σύμφωνα με το γίγνεσθαι μας. Αγόμενοι υπεράνω του στενά συμφεροντολογικού οπτικού πεδίου στην ευρύτερη συν-φέρουσα προοπτική μας, ανάγοντας το εγώ μας στο εμείς στο οποίο ανήκει και ανοίγοντας το υποκείμενο μας στο ρήμα του γίγνεσθαι, θα δούμε πόσο απλοί και αντικειμενικοί είναι οι κανόνες του, όντας σχεδόν μηχανικοί, αφού άπτονται νόμους της κίνησης. Η γενική ισχύς τους εφόσον αναγνωριστεί και νομοθετηθεί ισχυροποιεί τον γενικό (άρα, κοινό) μας χώρο και προωθεί τη γενική μας κατεύθυνση, πέρα από άγονες αντιπαλότητες και καταστροφικές συγκρούσεις μικρονοϊκών εγωισμών, εθνικισμών και «-ισμών» κάθε είδους. Βέβαια, δεν έγκειται σε εμάς να νομοθετήσουμε για να δώσουμε ισχύ σε αυτούς τους νόμους, που ισχύουν πέρα από εμάς και μας καθορίζουν. Το μόνο που μπορούμε και πρέπει είναι να αναγνωρίσουμε έγκαιρα την ισχύουσα νομοθεσία του γίγνεσθαι μας, η οποία δεν μας χρειάζεται για να δικάζει ό,τι γίνεται στην επικράτεια της, στην οποία ανήκουμε, και μπορεί να μας καταδικάσει ερήμην, μετά από τις τόσες εκκλήσεις να δώσουμε το παρόν, τις οποίες αγνοήσαμε.
Η αντικειμενικότητα των νόμων του γίγνεσθαι δεν επιτρέπει καμία παράβαση κανενός μας, όσο ισχυρός κι αν είναι για τα μέτρα της εποχής του. Η γενική ισχύς τους δικάζει γενικά και δεν τιμωρείται μόνο ο παραβάτης, αλλά και όλοι όσοι επέτρεψαν την παράβαση του, εφόσον διεπράχθει εν τη παρουσία τους. Ακόμη κι αν φαίνεται να μην τιμωρείται κάποιος τη στιγμή της παράβασης του (και γι’ αυτό μπορεί να την διαπράττει), αργά ή γρήγορα, θα πληρωθούν οι συνέπειες της από τον ίδιο ή τους παριστάμενους του ή πολλούς άλλους, ανάλογα με τις επιπτώσεις της στο γίγνεσθαι όλων. Τίποτε δεν μένει ατιμώρητο από τον γενικό νόμο, ακόμη κι αν δεν τιμωρείται ειδικά ο φταίχτης ή όσοι τον ανέχθηκαν, αλλά οι απόγονοι αυτών.
Το γίγνεσθαι, ως άμεσος τρόπος παρουσίας Αυτού, δηλαδή ως παρ-ουσία του Είναι, δεν νομοθετεί έξω από αυτό που είναι, αλλά για αυτό το ίδιο, για να είναι γίγνεσθαι. Το γίγνεσθαι όντας γίγνεσθαι παρουσιάζεται σαν περαιτέρω μορφο-ποίηση του ήδη διαμορφωμένου τι, που για να συμβεί χρειάζεται απαραίτητα μετα-κίνηση αυτού του τι, που προ-υπάρχει και ήδη είναι κάτι τι. Η κίνηση τίνος πέραν του εαυτού του, δύναται να συμβεί μέσω της διάθεσης του πλεονάσματος ενέργειας που διαθέτει αυτό το κάτι, την οποία αν δεν διέθετε θα έμενε ακίνητο. Για να παραχθεί όμως μια άλλη μορφή κι όχι απλά για να μετακινηθεί αυτό το κάτι, πρέπει να συναντηθεί με κάτι άλλο. Τα δύο αυτά πρέπει να ταιριάζουν, ώστε να έχουν μία τέτοια γόνιμη ανταλλαγή της πλεονάζουσας ενέργειας τους πάνω στον ίδιο σκοπό ώστε να μπορέσει να παραχθεί κάτι τρίτο. Αυτό σημαίνει ότι το γίγνεσθαι χρειάζεται να υπάρχει μια κατεύθυνση κι ένας σκοπός στην κίνηση των όντων, που να τα οδηγεί σε γόνιμη επαφή, και δεν του αρκεί μια οποιαδήποτε και τυχαία κινητικότητα τους. Επειδή η κίνηση των όντων δεν μπορεί να είναι τυχαία, η κατεύθυνση της κίνησης πάει μαζί με τη δυνατότητα της κίνησης και τη συνοδεύει σαν οδηγία μέσα στο κάθε τι. Δεν αποφασίζουν τα όντα για την κατεύθυνση τους, όπως ούτε και δική τους απόφαση ή αυτοσκοπός τους είναι η γέννηση κάποιου τρίτου πέραν αυτών, όσο κι αν αυτό το τρίτο χρειάζεται δύο από αυτά για να γεννηθεί.
Κάποια όντα, εφόσον έχουν μια δευτερεύουσα δυνατότητα επιλογής ή κάποια εκτελεστική ελευθερία, όπως έχει ο άνθρωπος, μπορούν να επιλέξουν την υπακοή ή την ανυπακοή στον νόμο του γίγνεσθαι, αλλά όχι τον ίδιο τον νόμο. Όμως, ούτε η ελευθερία στον άνθρωπο είναι τυχαία, αλλά υπακούει σε μια αναγκαιότητα του γίγνεσθαι, αλλιώς δεν θα του την είχε επιτρέψει. Για να την επιτρέπει σημαίνει ότι τη χρειάζεται για κάποιο λόγο, όπως, για παράδειγμα, για να κινηθεί ελεύθερα ο άνθρωπος, αποδεσμευμένος από τα πράγματα, σε μια τρίτη διάσταση αυτή του λόγου, αλλά, επιτρέποντάς την, της έβαλε και ρήτρες ασφαλείας, ώστε να προστατευθεί από την τυχόν παραβατική της χρήση.
Επειδή το πλεόνασμα του ανθρώπου έγκειται στην έλλογη υπεροχή του έναντι των όντων και των οντοτήτων που τον περιβάλλουν, πρέπει να διατεθεί ανάλογα με την κατεύθυνση και τον σκοπό του, που βρίσκεται ως οδηγία εντός του ίδιου του λόγου του, όπως κάθε είδους πλεόνασμα έχει εντός του την οδηγία για την κατεύθυνση προς την οποία θα διατεθεί μετα-κινώντας ταυτόχρονα τον φορέα του προς τα εκεί. Η παραβίαση της οδηγίας του γίγνεσθαι και η εκτροπή της κατεύθυνσης του λόγου σε ανταγωνισμούς που στρέφουν την ισχύ του εναντίον αλλήλων ή ενάντια στη φύση, αντί στο κοινό μας γίγνεσθαι, στο οποίο οφείλεται, τιμωρείται με (αυτό)καταστροφικό παραλογισμό, που φέρνει πολλαπλάσιες απώλειες από οποιαδήποτε διαμάχη ζώων (τα οποία δεν διαθέτουν αυτήν την υπεροπλία του λόγου) και εντελώς παράλογες, αφού δεν εξυπηρετούν στην τροφή κανενός (όπως στα ζώα), ούτε σε κανέναν σκοπό πέραν του κακού, δηλαδή του κενού, άρα του παράλογου.
Η ρήτρα κακής χρήσης τής κάθε δύναμης είναι η απώλεια της. Όσο μεγαλύτερη η δύναμη τόσο πιο μεγάλη η απώλεια. Η επιλογή της ποινής δεν έγκειται σε κανέναν, ούτε βέβαια στον άνθρωπο. Οι δυνάμεις υπακούουν στον λόγο της ύπαρξης τους, στη δύναμη των δυνάμεων, Αυτό, που τις εμποδίζει από καταστροφές και τις κατευθύνει δημιουργικά στην ενεργοποίηση των αφανών δυνατοτήτων του γίγνεσθαι και στην φανέρωση όλων των εν δυνάμει μορφών του Είναι, ώσπου δυνάμεις και δυνατότητες να ισορροπούν αρμονικά και τέλεια.
Το ξεδίπλωμα των δυνάμεων στον χωροχρόνο, που ξεδιπλώνεται μαζί τους, φανερώνει το πλήθος των δυνατοτήτων του Είναι ως γίγνεσθαι και τον πλούτο των ειδών του γένους όλων, ως παραλλαγών του Ενός και τ’ Αυτού. Με αυτήν την έννοια, η εξέλιξη του κόσμου μας είναι μια διαδικασία ξεδιπλώματος, ανάπτυξης και αποσαφήνισης του συμπυκνωμένου εν δυνάμει Είναι και της πλήρους παρουσίας Αυτού στις πολλαπλές δυνατότητες του, στο πλήθος των αποσαφηνισμένων και καθαρών ειδικών μορφών του Γένους του. Η εξέλιξη δεν επιτρέπει αμφισημίες εκφράσεων, νόθα σχήματα ή κρυφά νοήματα· ό,τι συμπυκνωμένο εγκλωβίζει αφανείς δυνατότητες εντός του, το ωθεί να ξεδιπλωθεί δυναμικά ή το δυναμιτίζει. Όντας άμεση συνάρτηση της αλήθειας Αυτού παρωθεί τα άτομα στην ειλικρίνεια, στη φανέρωση κάθε μυστικού και στην εκδήλωση των εσωτερικών εντάσεων μέχρι να καταλάβουν την ακριβή έκταση που τους αναλογεί στο όλον· τίποτε λιγότερο ή περισσότερο.
Κατά την εξελικτική διαδικασία, αν κάποιο άτομο υστερεί και δεν αναπτύσσει τη δύναμη του στον χώρο και τον χρόνο, αφήνει ένα κενό, που η δύναμη κάποιου άλλου σπεύδει να καταλάβει. Αν, πάλι, κάποιος έχει περίσσευμα δύναμης έχοντας ξεπεράσει μια σειρά δυνατοτήτων, στις οποίες οι άλλοι δεν έχουν ακόμη φτάσει, θα κινηθεί προς το αδύνατο. Όταν, επίσης, παρέχονται δυνατότητες σε κάποιους οι οποίοι δεν έχουν φτάσει δυναμικά σε αυτές, μη έχοντας αναπτυχθεί οι ίδιοι προσωπικά μέχρι τον εξελικτικό βαθμό τους, αυτές καταστρέφονται και καταστρέφουν. Στην εξέλιξη δεν υπάρχει περιθώριο για κενό, υποχώρηση ή βιασύνη. Οι δυνάμεις που την κινούν τείνουν εξ ορισμού στην ισορροπία με τις δυνατότητες που τους αναλογούν, και ισορροπούν ως αρμονία με τον τέλειο συγχρονισμό τους, και ως ομορφιά με τη ταύτιση περιεχομένου και φόρμας των καθαρών μορφών που παράγουν. Η εξέλιξη είναι μια αντικειμενική διαδικασία· χωρίς να είναι φιλάνθρωπη, ούτε απάνθρωπη. Οι κανόνες που ρυθμίζουν τις δυνάμεις της υπακούουν στον Λόγο Αυτού και όχι του ανθρώπου, ο οποίος, όμως, όντας έλλογος, μπορεί να τους εννοήσει και να ευνοηθεί νομοθετώντας τους, αντί να τιμωρηθεί αγνοώντας τους.
Αν και φαίνεται να προβάλλεται στον χρόνο, κάπου στο απώτερο μέλλον, η οριστικο-ποίηση του χώρου, την ίδια στιγμή, στην πραγματικότητα, όλα είναι εδώ και τώρα, έστω εν σπέρματι, εν δυνάμει ή εν κινήσει, παρουσιάζοντας μας άμεσα Αυτό ως Είναι, αρκεί να συλλάβουμε το Είναι ως γίγνεσθαι, συμπεριλαμβάνοντας σε ό,τι ήδη είναι κάτι, αυτό που δεν είναι ακόμη και θέλει να γίνει. Αναγόμενες στη δύναμη του απείρου, οι κινήσεις των επιμέρους στοιχείων, ειδών και γενών του γίγνεσθαι μας, με το συν-πλην τους, παράγουν το πλήθος των μορφών αναδεικνύοντας τις απεριόριστες δυνατότητες του διαφορετικού, αφήνοντας συνάμα απείραχτη, ενιαία κι απαράλλαχτη τη δύναμη του ενός, από την οποία πηγάζουν άμεσα και στην οποία επιστρέφουν έμμεσα, με τις μορφές που παίρνουν.
Η μορφο-ποίηση είναι ο λόγος της κίνησης, που τείνει με την ολοκλήρωση της να φτάσει τα πάντα σε πλέρια ομορφιά και πλήρη ευμορφία, αφού θα έχει φανερωθεί στο ακέραιο κάθε δυνατή μορφή τής δύναμης του ενός. Όσο υπάρχει περίσσευμα ενέργειας που δεν έχει μετασχηματιστεί σε έργο, θα έχουμε περαιτέρω κίνηση για να γίνει η διάθεση του πλεονάσματος ενέργειας αυτού που ήδη έχει γίνει έργο. Το γίγνεσθαι, σαν αποτέλεσμα, δεν είναι παρά προϊόν της διάθεσης του πλεονάσματος και θα συνεχίσει να γίνεται μέχρι να ισορροπήσει το πλέον με το μείον. Δεν ξέρουμε αν μετά θα υπερισχύσει το μείον και θα αρχίσει το ξε-γίνωμα του κόσμου, αλλά ακόμη κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα γίνει πάλι με τους κανόνες του γίγνεσθαι Αυτού, απλά ανεστραμμένους έτσι που το «συν» μετονομαζόμενο τώρα «πλην» και το «πλην» «συν», να μας δίνουν ξανά τα δύο πρόσημα της κίνησης συν και πλην που θα τείνουν στο ακέραιο και που συμπεριλαμβάνοντας την τάση τους αυτή στο εδώ και τώρα των πραγμάτων θα έχουμε το Όλον Αυτού στην εκάστοτε χρονική τους στιγμή, ακόμη και αν ο χρόνος μετράει ανάποδα.
Ακόμη κι αν δεν υπάρχει κανένα νόημα στο γίγνεσθαι έξω από το να είναι (αφού Είναι και Γίγνεσθαι είναι το ίδιο Εν Αυτώ) και δεν έχει άλλο σκοπό από το να γίνεται, να ξεγίνεται και να ξαναγίνεται σε διάφορους κόσμους παραλλάσσοντας μορφές τού Είναι κι εναλλάσσοντας τες σε μια διαδοχή δισεκατομμυρίων ετών, το εκάστοτε γίγνεσθαι υπακούει σε κάποιους κανόνες κι έχει έναν ειδικό τρόπο να γίνεται ώστε να παράγει τις ειδικές μορφές του γενικού Είναι. Μια από αυτές τις μορφές είναι η ζωή στη γη και η έλλογη εκδοχή της με εμάς, που σαν γεννήματα αυτού εδώ του γίγνεσθαι πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τον τρόπο του, αν θέλουμε να είμαστε καλά (υγιείς, εύμορφοι και εύφοροι), για όσο καιρό ακόμη θα υπάρχουμε σαν μορφή του Είναι.
Αναγνωρίζοντας τους κανόνες του γίγνεσθαι μας, γνωρίζουμε διαμέσου αυτών τούς νόμους Αυτού, που παρουσιάζεται μέσω του γίγνεσθαι και των μορφών του. Αν κοιτάξουμε γύρω μας και εντός μας καθαρά, για να δούμε τι πραγματικά γίνεται (και όχι για κάποιο χρησιμοθηρικό λόγο), κι αφήσουμε το βλέμμα μας να αρθεί στον ορίζοντα των πραγμάτων (χωρίς να το δεσμεύουμε στην κοντόφθαλμη ανάγκη), τότε αυτό θα μας δείξει πώς να κινηθούμε σωστά, σύμφωνα με το γίγνεσθαι μας. Αγόμενοι υπεράνω του στενά συμφεροντολογικού οπτικού πεδίου στην ευρύτερη συν-φέρουσα προοπτική μας, ανάγοντας το εγώ μας στο εμείς στο οποίο ανήκει και ανοίγοντας το υποκείμενο μας στο ρήμα του γίγνεσθαι, θα δούμε πόσο απλοί και αντικειμενικοί είναι οι κανόνες του, όντας σχεδόν μηχανικοί, αφού άπτονται νόμους της κίνησης. Η γενική ισχύς τους εφόσον αναγνωριστεί και νομοθετηθεί ισχυροποιεί τον γενικό (άρα, κοινό) μας χώρο και προωθεί τη γενική μας κατεύθυνση, πέρα από άγονες αντιπαλότητες και καταστροφικές συγκρούσεις μικρονοϊκών εγωισμών, εθνικισμών και «-ισμών» κάθε είδους. Βέβαια, δεν έγκειται σε εμάς να νομοθετήσουμε για να δώσουμε ισχύ σε αυτούς τους νόμους, που ισχύουν πέρα από εμάς και μας καθορίζουν. Το μόνο που μπορούμε και πρέπει είναι να αναγνωρίσουμε έγκαιρα την ισχύουσα νομοθεσία του γίγνεσθαι μας, η οποία δεν μας χρειάζεται για να δικάζει ό,τι γίνεται στην επικράτεια της, στην οποία ανήκουμε, και μπορεί να μας καταδικάσει ερήμην, μετά από τις τόσες εκκλήσεις να δώσουμε το παρόν, τις οποίες αγνοήσαμε.
Η αντικειμενικότητα των νόμων του γίγνεσθαι δεν επιτρέπει καμία παράβαση κανενός μας, όσο ισχυρός κι αν είναι για τα μέτρα της εποχής του. Η γενική ισχύς τους δικάζει γενικά και δεν τιμωρείται μόνο ο παραβάτης, αλλά και όλοι όσοι επέτρεψαν την παράβαση του, εφόσον διεπράχθει εν τη παρουσία τους. Ακόμη κι αν φαίνεται να μην τιμωρείται κάποιος τη στιγμή της παράβασης του (και γι’ αυτό μπορεί να την διαπράττει), αργά ή γρήγορα, θα πληρωθούν οι συνέπειες της από τον ίδιο ή τους παριστάμενους του ή πολλούς άλλους, ανάλογα με τις επιπτώσεις της στο γίγνεσθαι όλων. Τίποτε δεν μένει ατιμώρητο από τον γενικό νόμο, ακόμη κι αν δεν τιμωρείται ειδικά ο φταίχτης ή όσοι τον ανέχθηκαν, αλλά οι απόγονοι αυτών.
Το γίγνεσθαι, ως άμεσος τρόπος παρουσίας Αυτού, δηλαδή ως παρ-ουσία του Είναι, δεν νομοθετεί έξω από αυτό που είναι, αλλά για αυτό το ίδιο, για να είναι γίγνεσθαι. Το γίγνεσθαι όντας γίγνεσθαι παρουσιάζεται σαν περαιτέρω μορφο-ποίηση του ήδη διαμορφωμένου τι, που για να συμβεί χρειάζεται απαραίτητα μετα-κίνηση αυτού του τι, που προ-υπάρχει και ήδη είναι κάτι τι. Η κίνηση τίνος πέραν του εαυτού του, δύναται να συμβεί μέσω της διάθεσης του πλεονάσματος ενέργειας που διαθέτει αυτό το κάτι, την οποία αν δεν διέθετε θα έμενε ακίνητο. Για να παραχθεί όμως μια άλλη μορφή κι όχι απλά για να μετακινηθεί αυτό το κάτι, πρέπει να συναντηθεί με κάτι άλλο. Τα δύο αυτά πρέπει να ταιριάζουν, ώστε να έχουν μία τέτοια γόνιμη ανταλλαγή της πλεονάζουσας ενέργειας τους πάνω στον ίδιο σκοπό ώστε να μπορέσει να παραχθεί κάτι τρίτο. Αυτό σημαίνει ότι το γίγνεσθαι χρειάζεται να υπάρχει μια κατεύθυνση κι ένας σκοπός στην κίνηση των όντων, που να τα οδηγεί σε γόνιμη επαφή, και δεν του αρκεί μια οποιαδήποτε και τυχαία κινητικότητα τους. Επειδή η κίνηση των όντων δεν μπορεί να είναι τυχαία, η κατεύθυνση της κίνησης πάει μαζί με τη δυνατότητα της κίνησης και τη συνοδεύει σαν οδηγία μέσα στο κάθε τι. Δεν αποφασίζουν τα όντα για την κατεύθυνση τους, όπως ούτε και δική τους απόφαση ή αυτοσκοπός τους είναι η γέννηση κάποιου τρίτου πέραν αυτών, όσο κι αν αυτό το τρίτο χρειάζεται δύο από αυτά για να γεννηθεί.
Κάποια όντα, εφόσον έχουν μια δευτερεύουσα δυνατότητα επιλογής ή κάποια εκτελεστική ελευθερία, όπως έχει ο άνθρωπος, μπορούν να επιλέξουν την υπακοή ή την ανυπακοή στον νόμο του γίγνεσθαι, αλλά όχι τον ίδιο τον νόμο. Όμως, ούτε η ελευθερία στον άνθρωπο είναι τυχαία, αλλά υπακούει σε μια αναγκαιότητα του γίγνεσθαι, αλλιώς δεν θα του την είχε επιτρέψει. Για να την επιτρέπει σημαίνει ότι τη χρειάζεται για κάποιο λόγο, όπως, για παράδειγμα, για να κινηθεί ελεύθερα ο άνθρωπος, αποδεσμευμένος από τα πράγματα, σε μια τρίτη διάσταση αυτή του λόγου, αλλά, επιτρέποντάς την, της έβαλε και ρήτρες ασφαλείας, ώστε να προστατευθεί από την τυχόν παραβατική της χρήση.
Επειδή το πλεόνασμα του ανθρώπου έγκειται στην έλλογη υπεροχή του έναντι των όντων και των οντοτήτων που τον περιβάλλουν, πρέπει να διατεθεί ανάλογα με την κατεύθυνση και τον σκοπό του, που βρίσκεται ως οδηγία εντός του ίδιου του λόγου του, όπως κάθε είδους πλεόνασμα έχει εντός του την οδηγία για την κατεύθυνση προς την οποία θα διατεθεί μετα-κινώντας ταυτόχρονα τον φορέα του προς τα εκεί. Η παραβίαση της οδηγίας του γίγνεσθαι και η εκτροπή της κατεύθυνσης του λόγου σε ανταγωνισμούς που στρέφουν την ισχύ του εναντίον αλλήλων ή ενάντια στη φύση, αντί στο κοινό μας γίγνεσθαι, στο οποίο οφείλεται, τιμωρείται με (αυτό)καταστροφικό παραλογισμό, που φέρνει πολλαπλάσιες απώλειες από οποιαδήποτε διαμάχη ζώων (τα οποία δεν διαθέτουν αυτήν την υπεροπλία του λόγου) και εντελώς παράλογες, αφού δεν εξυπηρετούν στην τροφή κανενός (όπως στα ζώα), ούτε σε κανέναν σκοπό πέραν του κακού, δηλαδή του κενού, άρα του παράλογου.
Η ρήτρα κακής χρήσης τής κάθε δύναμης είναι η απώλεια της. Όσο μεγαλύτερη η δύναμη τόσο πιο μεγάλη η απώλεια. Η επιλογή της ποινής δεν έγκειται σε κανέναν, ούτε βέβαια στον άνθρωπο. Οι δυνάμεις υπακούουν στον λόγο της ύπαρξης τους, στη δύναμη των δυνάμεων, Αυτό, που τις εμποδίζει από καταστροφές και τις κατευθύνει δημιουργικά στην ενεργοποίηση των αφανών δυνατοτήτων του γίγνεσθαι και στην φανέρωση όλων των εν δυνάμει μορφών του Είναι, ώσπου δυνάμεις και δυνατότητες να ισορροπούν αρμονικά και τέλεια.
Το ξεδίπλωμα των δυνάμεων στον χωροχρόνο, που ξεδιπλώνεται μαζί τους, φανερώνει το πλήθος των δυνατοτήτων του Είναι ως γίγνεσθαι και τον πλούτο των ειδών του γένους όλων, ως παραλλαγών του Ενός και τ’ Αυτού. Με αυτήν την έννοια, η εξέλιξη του κόσμου μας είναι μια διαδικασία ξεδιπλώματος, ανάπτυξης και αποσαφήνισης του συμπυκνωμένου εν δυνάμει Είναι και της πλήρους παρουσίας Αυτού στις πολλαπλές δυνατότητες του, στο πλήθος των αποσαφηνισμένων και καθαρών ειδικών μορφών του Γένους του. Η εξέλιξη δεν επιτρέπει αμφισημίες εκφράσεων, νόθα σχήματα ή κρυφά νοήματα· ό,τι συμπυκνωμένο εγκλωβίζει αφανείς δυνατότητες εντός του, το ωθεί να ξεδιπλωθεί δυναμικά ή το δυναμιτίζει. Όντας άμεση συνάρτηση της αλήθειας Αυτού παρωθεί τα άτομα στην ειλικρίνεια, στη φανέρωση κάθε μυστικού και στην εκδήλωση των εσωτερικών εντάσεων μέχρι να καταλάβουν την ακριβή έκταση που τους αναλογεί στο όλον· τίποτε λιγότερο ή περισσότερο.
Κατά την εξελικτική διαδικασία, αν κάποιο άτομο υστερεί και δεν αναπτύσσει τη δύναμη του στον χώρο και τον χρόνο, αφήνει ένα κενό, που η δύναμη κάποιου άλλου σπεύδει να καταλάβει. Αν, πάλι, κάποιος έχει περίσσευμα δύναμης έχοντας ξεπεράσει μια σειρά δυνατοτήτων, στις οποίες οι άλλοι δεν έχουν ακόμη φτάσει, θα κινηθεί προς το αδύνατο. Όταν, επίσης, παρέχονται δυνατότητες σε κάποιους οι οποίοι δεν έχουν φτάσει δυναμικά σε αυτές, μη έχοντας αναπτυχθεί οι ίδιοι προσωπικά μέχρι τον εξελικτικό βαθμό τους, αυτές καταστρέφονται και καταστρέφουν. Στην εξέλιξη δεν υπάρχει περιθώριο για κενό, υποχώρηση ή βιασύνη. Οι δυνάμεις που την κινούν τείνουν εξ ορισμού στην ισορροπία με τις δυνατότητες που τους αναλογούν, και ισορροπούν ως αρμονία με τον τέλειο συγχρονισμό τους, και ως ομορφιά με τη ταύτιση περιεχομένου και φόρμας των καθαρών μορφών που παράγουν. Η εξέλιξη είναι μια αντικειμενική διαδικασία· χωρίς να είναι φιλάνθρωπη, ούτε απάνθρωπη. Οι κανόνες που ρυθμίζουν τις δυνάμεις της υπακούουν στον Λόγο Αυτού και όχι του ανθρώπου, ο οποίος, όμως, όντας έλλογος, μπορεί να τους εννοήσει και να ευνοηθεί νομοθετώντας τους, αντί να τιμωρηθεί αγνοώντας τους.
No comments:
Post a Comment