Το είναι δεν είναι ό,τι δεν είναι. Το είναι είναι. Αυτό που είμαστε ορίζεται θετικά από αυτό που είμαστε και όχι από ό,τι δεν είμαστε. Όμως, αυτό που είμαστε δεν είναι το διαχωρισμένο εμείς μας, αλλά εμείς μαζί με αυτό που μας ολοκληρώνει και μας ταυτο-ποιεί, εμείς σε σύνδεση μαζί του, εμείς και (τε) αυτό (τ’αυτό). Το είναι μας δεν αποτελεί κάποιο δεδομένο, αλλά συνιστά διαρκές ζητούμενο ταύτισης μας μαζί του. Υπάρχουμε εν σχέσει με αυτό, βρισκόμαστε εν κινήσει προς αυτό, το πέρα από εμάς, ως προς το οποίο οριζόμαστε πλήρως.
Ο ορισμός είναι ανάγκη όλων των όντων, είτε ασυνείδητη και άλογη, είτε συνειδητή κι έλλογη, όπως στον άνθρωπο. Το ζητούμενο του ορισμού κάθε όντος είναι η ολοκλήρωση του λόγου της ύπαρξης του και η πλήρης ταυτοποίηση μαζί του. Δεν ξέρουμε αν ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπου στον κόσμο είναι για να τον επαναλάβει σαν νόηση και γλώσσα, αφού είναι αδύνατον να ξέρουμε τον λόγο του λόγου του. Ένα είναι βέβαιο, ότι ο λόγος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος και οδηγία της ύπαρξης του, την οποία πρέπει να ακολουθήσει στις έσχατες συνέπειες της, ώστε να εκπληρώσει τον όρο ύπαρξης του και τον ορισμό του. Αυτό τον οδηγεί λογικά στην αναζήτηση Αυτού που τον καθορίζει και τον ξεπερνά σηματοδοτώντας την απώτατη αναφορά του ανθρώπινου λόγου και το όριο του.
Η ταυτοποίηση μας ολοκληρούται όταν ξεπερνάμε τον εαυτό μας φτάνοντας τον στα όρια του. Όχι καταργώντας τον ή εκμηδενίζοντας τον (με τις θρησκείες), ούτε περιχαρακώνοντας τον (με τον ατομισμό), αλλά οδηγώντας τον στον μέγιστο βαθμό της ύπαρξης του και στα έσχατα όρια του. Εκεί, έχοντας ενσωματώσει κάθε εγγενές του στοιχείο και εκπληρώσει όλες τις προδιαγραφές του ολοκληρώνουμε τη μορφή μας και περνάμε φυσιολογικά στο αμέσως μετά από εμάς, σε Αυτό στο οποίο ανήκουμε. Όμως, για να φτάσει ο άνθρωπος εκεί, εκπληρώνοντας τον προ-ορισμό του, πρέπει να κινηθεί στο εδώ, διότι το «εκεί» είναι ακριβώς μετά το «εδώ» και βρίσκεται στο όριο του.
Για να έρθουμε σε επαφή με αυτό που μας ορίζει και αποτελεί το όριο μας, πρέπει πρώτα να διασχίσουμε το εδώ μας κινούμενοι θετικά προς αυτό που είμαστε, και όχι προσδιοριζόμενοι αρνητικά, προς τα πίσω, προς αυτό που δεν είμαστε ή αφαιρετικά, πηδώντας προς τα πάνω, υπερπηδώντας την πραγματικότητα μας, παραβλέποντας την ή απαξιώνοντας την. Ούτε πρέπει, από την άλλη, να αφήσουμε κανέναν «ρεαλισμό» να αγνοεί την ανάγκη μας να κινηθούμε προς το πέραν από εμάς και να μας καθηλώνει σε μια πραγματικότητα που δεν είμαστε εμείς, αλλά μόνο τα εγώ μας. Τόσο οι θρησκείες και οι δογματικές ιδεολογίες όσο και ο ατομισμός και ο αντι-ιδεολογικός ρεαλισμός υποπίπτουν στο σφάλμα του αφαιρετισμού, της αφαίρεσης για την αφαίρεση ή την αυτοαφαίρεση, που αφαιρεί κάτι από εμάς και την πραγματικότητα μας, μόνο και μόνο για να αφαιρέσει και όχι για να συνθέσει, παραβιάζοντας βασικούς κανόνες της λογικής μας, διότι αφήνει αναίτια και παράλογα σκοτεινό, δεν ερμηνεύει και δεν εκφράζει ένα μέρος του εαυτού μας (το υλικό ή το άυλο) απαξιώνοντας το θεωρητικά, δηλαδή, αφαιρεί κάτι από Αυτό εξαιρώντας το από την ολότητα του, πράγμα λογικά αδύνατο.
Πριν επικαλεστούμε το πέρα από εμάς, ως τον απροσπέλαστο Λόγο Αυτού, για να δικαιολογήσουμε την αδυναμία της λογικής μας, πρέπει πρώτα να εξαντλήσουμε όλες τις λογικές μας δυνατότητες να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα μας, όπως και να πραγματοποιήσουμε την ερμηνεία μας εκφράζοντας την άμεσα, τόσο θεωρητικά σαν λόγο, όσο και πρακτικά σαν πράξη, σύμφωνη με τη θεωρία μας, η οποία να τροποποιεί ανάλογα τις υλικές μας συνθήκες.
Για να αλλάξουμε την πραγματικότητα μας πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε η πραγματικότητα μας και πάμε μαζί αυτήν, βήμα βήμα, συνδυάζοντας σκέψη και πράξη, ύλη και πνεύμα, μέχρι να διανύσουμε την απόσταση που μας χωρίζει από αυτό που μας ταυτοποιεί. Ο βηματισμός μας δεν μπορεί να γίνει μόνο με την έκταση του θεωρητικού μας σκέλους, αν δεν ακολουθείται από το πρακτικό, και αντίστροφα. Αν μείνουμε ακίνητοι σε διασκελισμό προτείνοντας μόνο το ένα σκέλος, θα χάσουμε την ισορροπία και θα πέσουμε. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, δεν ευσταθεί καμία θεωρία αν δεν ακολουθείται από την ανάλογη της πράξη, όπως και δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα βήμα στην πράξη, αν δεν έχουμε δει ένα βήμα μπροστά στη θεωρία. Όπως στο απόλυτο σκοτάδι ακινητοποιούμαστε, έτσι και καμία πρόοδος δεν είναι εφικτή χωρίς την ανάλογη θεωρία της. Για να προχωρήσει κάποιος μπροστά πρέπει να βλέπει (θεωρεί) μπροστά, αλλιώς μένει στάσιμος, πέφτει ή οπισθοχωρεί.
Ο ορισμός είναι ανάγκη όλων των όντων, είτε ασυνείδητη και άλογη, είτε συνειδητή κι έλλογη, όπως στον άνθρωπο. Το ζητούμενο του ορισμού κάθε όντος είναι η ολοκλήρωση του λόγου της ύπαρξης του και η πλήρης ταυτοποίηση μαζί του. Δεν ξέρουμε αν ο λόγος ύπαρξης του ανθρώπου στον κόσμο είναι για να τον επαναλάβει σαν νόηση και γλώσσα, αφού είναι αδύνατον να ξέρουμε τον λόγο του λόγου του. Ένα είναι βέβαιο, ότι ο λόγος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος και οδηγία της ύπαρξης του, την οποία πρέπει να ακολουθήσει στις έσχατες συνέπειες της, ώστε να εκπληρώσει τον όρο ύπαρξης του και τον ορισμό του. Αυτό τον οδηγεί λογικά στην αναζήτηση Αυτού που τον καθορίζει και τον ξεπερνά σηματοδοτώντας την απώτατη αναφορά του ανθρώπινου λόγου και το όριο του.
Η ταυτοποίηση μας ολοκληρούται όταν ξεπερνάμε τον εαυτό μας φτάνοντας τον στα όρια του. Όχι καταργώντας τον ή εκμηδενίζοντας τον (με τις θρησκείες), ούτε περιχαρακώνοντας τον (με τον ατομισμό), αλλά οδηγώντας τον στον μέγιστο βαθμό της ύπαρξης του και στα έσχατα όρια του. Εκεί, έχοντας ενσωματώσει κάθε εγγενές του στοιχείο και εκπληρώσει όλες τις προδιαγραφές του ολοκληρώνουμε τη μορφή μας και περνάμε φυσιολογικά στο αμέσως μετά από εμάς, σε Αυτό στο οποίο ανήκουμε. Όμως, για να φτάσει ο άνθρωπος εκεί, εκπληρώνοντας τον προ-ορισμό του, πρέπει να κινηθεί στο εδώ, διότι το «εκεί» είναι ακριβώς μετά το «εδώ» και βρίσκεται στο όριο του.
Για να έρθουμε σε επαφή με αυτό που μας ορίζει και αποτελεί το όριο μας, πρέπει πρώτα να διασχίσουμε το εδώ μας κινούμενοι θετικά προς αυτό που είμαστε, και όχι προσδιοριζόμενοι αρνητικά, προς τα πίσω, προς αυτό που δεν είμαστε ή αφαιρετικά, πηδώντας προς τα πάνω, υπερπηδώντας την πραγματικότητα μας, παραβλέποντας την ή απαξιώνοντας την. Ούτε πρέπει, από την άλλη, να αφήσουμε κανέναν «ρεαλισμό» να αγνοεί την ανάγκη μας να κινηθούμε προς το πέραν από εμάς και να μας καθηλώνει σε μια πραγματικότητα που δεν είμαστε εμείς, αλλά μόνο τα εγώ μας. Τόσο οι θρησκείες και οι δογματικές ιδεολογίες όσο και ο ατομισμός και ο αντι-ιδεολογικός ρεαλισμός υποπίπτουν στο σφάλμα του αφαιρετισμού, της αφαίρεσης για την αφαίρεση ή την αυτοαφαίρεση, που αφαιρεί κάτι από εμάς και την πραγματικότητα μας, μόνο και μόνο για να αφαιρέσει και όχι για να συνθέσει, παραβιάζοντας βασικούς κανόνες της λογικής μας, διότι αφήνει αναίτια και παράλογα σκοτεινό, δεν ερμηνεύει και δεν εκφράζει ένα μέρος του εαυτού μας (το υλικό ή το άυλο) απαξιώνοντας το θεωρητικά, δηλαδή, αφαιρεί κάτι από Αυτό εξαιρώντας το από την ολότητα του, πράγμα λογικά αδύνατο.
Πριν επικαλεστούμε το πέρα από εμάς, ως τον απροσπέλαστο Λόγο Αυτού, για να δικαιολογήσουμε την αδυναμία της λογικής μας, πρέπει πρώτα να εξαντλήσουμε όλες τις λογικές μας δυνατότητες να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα μας, όπως και να πραγματοποιήσουμε την ερμηνεία μας εκφράζοντας την άμεσα, τόσο θεωρητικά σαν λόγο, όσο και πρακτικά σαν πράξη, σύμφωνη με τη θεωρία μας, η οποία να τροποποιεί ανάλογα τις υλικές μας συνθήκες.
Για να αλλάξουμε την πραγματικότητα μας πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς οι ίδιοι είμαστε η πραγματικότητα μας και πάμε μαζί αυτήν, βήμα βήμα, συνδυάζοντας σκέψη και πράξη, ύλη και πνεύμα, μέχρι να διανύσουμε την απόσταση που μας χωρίζει από αυτό που μας ταυτοποιεί. Ο βηματισμός μας δεν μπορεί να γίνει μόνο με την έκταση του θεωρητικού μας σκέλους, αν δεν ακολουθείται από το πρακτικό, και αντίστροφα. Αν μείνουμε ακίνητοι σε διασκελισμό προτείνοντας μόνο το ένα σκέλος, θα χάσουμε την ισορροπία και θα πέσουμε. Αυτά τα δύο πάνε μαζί, δεν ευσταθεί καμία θεωρία αν δεν ακολουθείται από την ανάλογη της πράξη, όπως και δεν μπορούμε να κάνουμε κανένα βήμα στην πράξη, αν δεν έχουμε δει ένα βήμα μπροστά στη θεωρία. Όπως στο απόλυτο σκοτάδι ακινητοποιούμαστε, έτσι και καμία πρόοδος δεν είναι εφικτή χωρίς την ανάλογη θεωρία της. Για να προχωρήσει κάποιος μπροστά πρέπει να βλέπει (θεωρεί) μπροστά, αλλιώς μένει στάσιμος, πέφτει ή οπισθοχωρεί.
No comments:
Post a Comment