Η ηγεσία δεν μπορεί να ανήκει σε αυτούς που δρουν ενάντια στη γενίκευση της εξέλιξης και εμποδίζουν τη γενικότερη αναγωγή της γενίκευσης, ακόμη κι αν κάποτε έπαιξαν ρόλο ηγετικό σε αυτήν άγοντας την σε έναν γενικότερο βαθμό, τον οποίο μετά θεώρησαν οριστικό, ενώ δεν ήταν, όπως κανένας βαθμός δεν είναι οριστικός, εκτός του απόλυτου, που δεν διαβαθμίζεται. Το απόλυτο είναι το αδιαβάθμητο όριο ως προς το οποίο ορίζεται η αξιολογική διαβάθμιση των ατόμων αξιοκρατικά, βαθμολογώντας τη θετική ή αρνητική δυναμική τους προς αυτό. Μόνο ως προς αυτό παίζουν δημιουργικό ρόλο οι βαθμοί που δίνονται στα άτομα αξιολογώντας τα θετικά (μέχρι του βαθμού να τους αποδίδουν ηγεσία) ή αρνητικά (μέχρι να τα καταδικάζουν σε βαθμούς απομόνωσης από τους άλλους). Έτσι, η βαθμολόγηση των ατόμων εισάγει μια δυναμική στην κοινωνία που την άγει στη διαρκή αυτοϋπέρβαση τής διαμορφούμενης γενικότητας της, μέχρι να την φτάσει στην πλήρη ταύτιση της με τη γενικότητα του γένους της στην καθαρή της μορφή, δηλαδή το καθαρό Γενικό, που τη γενικεύει στον απόλυτο βαθμό, ώστε μετά να μην έχει άλλο πιο γενικό και καμιά διαβάθμιση να το ακολουθεί.
Με το τέλος των διαβαθμίσεων τελειώνει και ο ρόλος των ηγεσιών, οι οποίες, αφού συνετέλεσαν στο να άγουν την κοινωνία στην οριστική αυτοϋπέρβαση της αυτοϋπερβαίνοντας διαρκώς τα όρια τους, αυτοκαταργούνται άμεσα, μιας και δεν έχει πια λόγο η διακριτή και διακεκριμένη παρουσία τους σε μια πλήρως εξελιγμένη ανθρωπότητα εν Αυτώ, όπου ο καθένας έχει ολοκληρωθεί εξελικτικά και δεν υπάρχει βάση διάκρισης των ατόμων, τη στιγμή που δεν υφίσταται κάτι εκτός αυτών ως προς το οποίο να μετρηθούν, έχοντας φτάσει όλοι σε αυτό που είναι προορισμένοι να φτάσουν.
Αυτή η γενική εικόνα απεικονίζει το εξελικτικό πρότυπο της ηγεσίας, παρέχοντας της την ιδεατή μορφή που καλείται να υλοποιήσει, δίνοντας το ηγετικό της παράδειγμα στην πράξη, έτσι ώστε να την άγει στην πραγματο-ποίηση. Ως προς αυτό το πρότυπο πρέπει να αξιολογούνται οι ηγεσίες· ανάλογα με τη σύγκλιση τους με αυτό να επιλέγονται τα άτομα που τις αξίζουν. Αν στις ηγεσίες καταφέρνουν να επιβληθούν επιτήδεια και ανάξια άτομα, αυτό το διευκολύνει η υποτίμηση της αξιακής σημασίας των προτύπων. Μπορεί οι κακοί ηγέτες να είναι ένα συμβάν, αλλά το χειρότερο που συμβαίνει είναι ότι δεν προβάλλονται ποιοτικά πρότυπα, που θα τους δυσκόλευαν να νομιμοποιήσουν αξιακά την εξουσία τους, όσο και αν τους την νομιμοποιεί ποσοτικά η χειραγωγίσιμη στη δημαγωγία τους μάζα.
Μπορεί τα πρότυπα να μην εφαρμόζονται τόσο εύκολα στην πραγματικότητα και να υπάρχει απόκλιση ανάμεσα στις ιδεατές μορφές τους και στις καθημερινά διαμορφούμενες σχέσεις, αλλά χωρίς πρότυπα δεν γίνεται τίποτε. Ό,τι γίνεται, όσο δύσκολα κι αν γίνεται, γίνεται βάσει προτύπων, αλλιώς δεν μπορεί να γίνει τίποτε, γιατί δεν έχει λόγο να διαφοροποιηθεί και να γίνει κάτι, αν δεν αναγνωρίζει έξω από αυτό μια ιδεατή μορφή, προς την οποία να κινηθεί για να ταυτιστεί.
Η φυσική μας εξέλιξη εξαρτάται άμεσα από την υλοποίηση των ιδεατών μορφών που προβάλλονται φυσιο-λογικά στη νόηση μας δίνοντας την εικόνα του απόλυτου και δείχνοντας προοπτικά τον ορίζοντα προς τον οποίον κινούμενοι να εκπληρώσουμε τον προορισμό μας. Στον βαθμό που συνειδητοποιούμε τις προβολές τους και τις συνδέουμε τριαδικά, μέσω της συνείδησης, με τις επιθυμίες και τις πράξεις μας, σε αυτόν τον βαθμό εξελισσόμαστε δυναμικά, πέραν της λειψής μας πραγματικότητας. Γι’ αυτό, δεν έχει τόση σημασία αν αυτό που γίνεται στην καθημερινότητα έχει απόκλιση, μεγάλη ή μικρή, από αυτό που πρέπει να γίνεται ιδεατά, αλλά, σημασία έχει το κατά πόσο αυτό που γίνεται τείνει στη σύγκλιση του με το πρότυπο που το κινητοποιεί.
Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το έγκαιρο ή όχι της σύγκλισης μας με την τροχιά του γίγνεσθαι μας, κι αυτό κρίνεται από τον βαθμό της συνειδητοποίησης μας. Στον βαθμό που η συνείδηση μάς συνδέει με το Όλον, που εικονοποιούν τα πρότυπα, μετέχουμε της ολότητας Αυτού, και αναλόγως της συμμετοχής μας κερδίζουμε βιωματικό πλούτο ζώντας ολοκληρωμένα, ευφορούμενοι κι ευμορφούμενοι εν τω γίγνεσθαι μας. Γι’ αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, για την ίδια μας τη ζωή, αν η αξιολογική διαβάθμιση που ακολουθούμε διευκολύνει τη σύγκλιση μας έχοντας αξιακά πρότυπα και ηγεσίες που αναφέρονται σε Αυτό που τις ξεπερνά και δεν αυτοαναφέρονται εμποδίζοντας μας να αναχθούμε στην ολότητα Του.
Όταν τα πρότυπα και οι σύμφωνες με αυτά ηγεσίες, δεν υπόσχονται απαντήσεις για κάτι που δεν ξέρουν, αλλά αναφέρονται ερωτηματικά σε Αυτό, είναι ανοιχτά στον καθένα, κι έτσι αξίζουν τη γενικότητα που τους αναγνωρίζεται. Το κριτήριο της ερωτηματικότητας αξιολογεί τις ηγετικές ικανότητες κάποιου ανάλογα με το πόσο θετικά ανοιχτός είναι στο άγνωστο, ώστε να μπορεί να γενικεύει δημιουργικά ξεπερνώντας τα υφιστάμενα γενικά πλαίσια που συγκρατούν την πραγματικότητα σε έναν χαμηλό βαθμό εξελικτικής ανάπτυξης. Τα ερωτηματικό άνοιγμα της πραγματικότητας, για να έχει δημιουργικό αποτέλεσμα και να προωθεί περαιτέρω την ανάπτυξη της, πρέπει να γίνεται θετικά, ως προς το συν μας, με τη διάθεση του πλέον μας σύμφωνα με τους κανόνες του γίγνεσθαι μας. Αυτό δίνει συγκεκριμένη κατεύθυνση στο ερωτηματικό άνοιγμα της ηγεσίας και πλαισιώνει τη γενικότητα της, αφού, δεν πρέπει να γίνεται τυχαία κι άναρχα, προς οπουδήποτε και από οποιονδήποτε, αλλά να τείνει στην Αρχή Αυτού, σύμφωνα με τις γενικές του αρχές, που διέπουν το γίγνεσθαι μας.
Η γενικότητα δεν είναι ένα ακανόνιστο και άμορφο συνονθύλευμα άτακτων μορφών. Για να συλλάβει κάποιος τους γενικούς νόμους που τη διέπουν, χρειάζεται μια συντεταγμένη γενίκευση που να διακρίνει πέρα από τα επιμέρους τη συστατική γενικότητα τους και το σύνταγμα που ακολουθούν οι ειδικοί νόμοι τους. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει εύκολα κάποιος που η σκέψη του έχει περιορισμένο ορίζοντα αναφοράς και αναγνωρίζει για γενική την ειδική και επιμέρους περιοχή στην οποία βρίσκεται κατά συνθήκη. Αυτός που μπορεί να το κάνει, είναι αυτός που είναι ικανός να ηγηθεί.
Η δυνατότητα ηγεσίας κρίνεται από τη δυνατότητα γενίκευσης· την ίδια στιγμή, η γενίκευση είναι μια δυνατότητα, που υπάρχει μεν στον καθένα, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό. Αυτό που ενισχύει τη δυνατότητα γενίκευσης ενός ατόμου είναι η γενναιότητα που δείχνει στο να ξεπεράσει τα περιοριστικά σχήματα του γενικού τα οποία υιοθετούν τα φοβισμένα άτομα. Όταν οι γενναίοι ηγούνται, ενθαρρύνουν με το πρότυπο της γενναιότητας που ακολουθούν και τους φοβισμένους να ανοιχτούν στο καθαρό Γενικό, μέχρι να γίνουν όλοι μέτοχοι του και τίποτε να μην τους χωρίζει εκφοβίζοντας τους, οπότε, μετά δεν θα χρειάζεται και κανείς ηγέτης πια να τους ενθαρρύνει.
Η ηγεσία δεν μπορεί να ισχύει εσαεί ως το ξεχωριστό προνόμιο μιας κάστας γενναίων που έχουν το Γενικό σαν συντεχνιακή ειδικότητα τους. Το Γενικό δεν είναι ειδικότητα, έστω κι αν η καθαρή προβολή του σαν απώτατου σημείου αναφοράς, με τα αξιακά πρότυπα που διαμορφώνει και τις ηγεσίες που αναδεικνύει, χρειάζεται ειδικά όσους μπορούν να συντελέσουν αποτελεσματικά σε αυτήν συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις τους για να άρουν τους περιορισμούς του Γενικού από τα εξειδικευμένα κι επιμερισμένα γενικά, και να εισάγουν τη γενναιότητα στη σκέψη, ώστε να αναχθεί, με τις γενικές της έννοιες, στην εννόηση της γενικότητας των νόμων του γίγνεσθαι, βάσει των οποίων να δοθεί η συνταγματική συνθήκη που θα ιδρύσει τη γενικότητα ενός πανανθρώπινου κράτους, ως δυναμικής συνιστώσας όλων των ανθρώπων, η οποία θα προάγει συντεταγμένα την ανθρωπότητα στον πέραν αυτής προ-ορισμό της.
Με το τέλος των διαβαθμίσεων τελειώνει και ο ρόλος των ηγεσιών, οι οποίες, αφού συνετέλεσαν στο να άγουν την κοινωνία στην οριστική αυτοϋπέρβαση της αυτοϋπερβαίνοντας διαρκώς τα όρια τους, αυτοκαταργούνται άμεσα, μιας και δεν έχει πια λόγο η διακριτή και διακεκριμένη παρουσία τους σε μια πλήρως εξελιγμένη ανθρωπότητα εν Αυτώ, όπου ο καθένας έχει ολοκληρωθεί εξελικτικά και δεν υπάρχει βάση διάκρισης των ατόμων, τη στιγμή που δεν υφίσταται κάτι εκτός αυτών ως προς το οποίο να μετρηθούν, έχοντας φτάσει όλοι σε αυτό που είναι προορισμένοι να φτάσουν.
Αυτή η γενική εικόνα απεικονίζει το εξελικτικό πρότυπο της ηγεσίας, παρέχοντας της την ιδεατή μορφή που καλείται να υλοποιήσει, δίνοντας το ηγετικό της παράδειγμα στην πράξη, έτσι ώστε να την άγει στην πραγματο-ποίηση. Ως προς αυτό το πρότυπο πρέπει να αξιολογούνται οι ηγεσίες· ανάλογα με τη σύγκλιση τους με αυτό να επιλέγονται τα άτομα που τις αξίζουν. Αν στις ηγεσίες καταφέρνουν να επιβληθούν επιτήδεια και ανάξια άτομα, αυτό το διευκολύνει η υποτίμηση της αξιακής σημασίας των προτύπων. Μπορεί οι κακοί ηγέτες να είναι ένα συμβάν, αλλά το χειρότερο που συμβαίνει είναι ότι δεν προβάλλονται ποιοτικά πρότυπα, που θα τους δυσκόλευαν να νομιμοποιήσουν αξιακά την εξουσία τους, όσο και αν τους την νομιμοποιεί ποσοτικά η χειραγωγίσιμη στη δημαγωγία τους μάζα.
Μπορεί τα πρότυπα να μην εφαρμόζονται τόσο εύκολα στην πραγματικότητα και να υπάρχει απόκλιση ανάμεσα στις ιδεατές μορφές τους και στις καθημερινά διαμορφούμενες σχέσεις, αλλά χωρίς πρότυπα δεν γίνεται τίποτε. Ό,τι γίνεται, όσο δύσκολα κι αν γίνεται, γίνεται βάσει προτύπων, αλλιώς δεν μπορεί να γίνει τίποτε, γιατί δεν έχει λόγο να διαφοροποιηθεί και να γίνει κάτι, αν δεν αναγνωρίζει έξω από αυτό μια ιδεατή μορφή, προς την οποία να κινηθεί για να ταυτιστεί.
Η φυσική μας εξέλιξη εξαρτάται άμεσα από την υλοποίηση των ιδεατών μορφών που προβάλλονται φυσιο-λογικά στη νόηση μας δίνοντας την εικόνα του απόλυτου και δείχνοντας προοπτικά τον ορίζοντα προς τον οποίον κινούμενοι να εκπληρώσουμε τον προορισμό μας. Στον βαθμό που συνειδητοποιούμε τις προβολές τους και τις συνδέουμε τριαδικά, μέσω της συνείδησης, με τις επιθυμίες και τις πράξεις μας, σε αυτόν τον βαθμό εξελισσόμαστε δυναμικά, πέραν της λειψής μας πραγματικότητας. Γι’ αυτό, δεν έχει τόση σημασία αν αυτό που γίνεται στην καθημερινότητα έχει απόκλιση, μεγάλη ή μικρή, από αυτό που πρέπει να γίνεται ιδεατά, αλλά, σημασία έχει το κατά πόσο αυτό που γίνεται τείνει στη σύγκλιση του με το πρότυπο που το κινητοποιεί.
Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι το έγκαιρο ή όχι της σύγκλισης μας με την τροχιά του γίγνεσθαι μας, κι αυτό κρίνεται από τον βαθμό της συνειδητοποίησης μας. Στον βαθμό που η συνείδηση μάς συνδέει με το Όλον, που εικονοποιούν τα πρότυπα, μετέχουμε της ολότητας Αυτού, και αναλόγως της συμμετοχής μας κερδίζουμε βιωματικό πλούτο ζώντας ολοκληρωμένα, ευφορούμενοι κι ευμορφούμενοι εν τω γίγνεσθαι μας. Γι’ αυτό είναι κρίσιμης σημασίας, για την ίδια μας τη ζωή, αν η αξιολογική διαβάθμιση που ακολουθούμε διευκολύνει τη σύγκλιση μας έχοντας αξιακά πρότυπα και ηγεσίες που αναφέρονται σε Αυτό που τις ξεπερνά και δεν αυτοαναφέρονται εμποδίζοντας μας να αναχθούμε στην ολότητα Του.
Όταν τα πρότυπα και οι σύμφωνες με αυτά ηγεσίες, δεν υπόσχονται απαντήσεις για κάτι που δεν ξέρουν, αλλά αναφέρονται ερωτηματικά σε Αυτό, είναι ανοιχτά στον καθένα, κι έτσι αξίζουν τη γενικότητα που τους αναγνωρίζεται. Το κριτήριο της ερωτηματικότητας αξιολογεί τις ηγετικές ικανότητες κάποιου ανάλογα με το πόσο θετικά ανοιχτός είναι στο άγνωστο, ώστε να μπορεί να γενικεύει δημιουργικά ξεπερνώντας τα υφιστάμενα γενικά πλαίσια που συγκρατούν την πραγματικότητα σε έναν χαμηλό βαθμό εξελικτικής ανάπτυξης. Τα ερωτηματικό άνοιγμα της πραγματικότητας, για να έχει δημιουργικό αποτέλεσμα και να προωθεί περαιτέρω την ανάπτυξη της, πρέπει να γίνεται θετικά, ως προς το συν μας, με τη διάθεση του πλέον μας σύμφωνα με τους κανόνες του γίγνεσθαι μας. Αυτό δίνει συγκεκριμένη κατεύθυνση στο ερωτηματικό άνοιγμα της ηγεσίας και πλαισιώνει τη γενικότητα της, αφού, δεν πρέπει να γίνεται τυχαία κι άναρχα, προς οπουδήποτε και από οποιονδήποτε, αλλά να τείνει στην Αρχή Αυτού, σύμφωνα με τις γενικές του αρχές, που διέπουν το γίγνεσθαι μας.
Η γενικότητα δεν είναι ένα ακανόνιστο και άμορφο συνονθύλευμα άτακτων μορφών. Για να συλλάβει κάποιος τους γενικούς νόμους που τη διέπουν, χρειάζεται μια συντεταγμένη γενίκευση που να διακρίνει πέρα από τα επιμέρους τη συστατική γενικότητα τους και το σύνταγμα που ακολουθούν οι ειδικοί νόμοι τους. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει εύκολα κάποιος που η σκέψη του έχει περιορισμένο ορίζοντα αναφοράς και αναγνωρίζει για γενική την ειδική και επιμέρους περιοχή στην οποία βρίσκεται κατά συνθήκη. Αυτός που μπορεί να το κάνει, είναι αυτός που είναι ικανός να ηγηθεί.
Η δυνατότητα ηγεσίας κρίνεται από τη δυνατότητα γενίκευσης· την ίδια στιγμή, η γενίκευση είναι μια δυνατότητα, που υπάρχει μεν στον καθένα, αλλά όχι στον ίδιο βαθμό. Αυτό που ενισχύει τη δυνατότητα γενίκευσης ενός ατόμου είναι η γενναιότητα που δείχνει στο να ξεπεράσει τα περιοριστικά σχήματα του γενικού τα οποία υιοθετούν τα φοβισμένα άτομα. Όταν οι γενναίοι ηγούνται, ενθαρρύνουν με το πρότυπο της γενναιότητας που ακολουθούν και τους φοβισμένους να ανοιχτούν στο καθαρό Γενικό, μέχρι να γίνουν όλοι μέτοχοι του και τίποτε να μην τους χωρίζει εκφοβίζοντας τους, οπότε, μετά δεν θα χρειάζεται και κανείς ηγέτης πια να τους ενθαρρύνει.
Η ηγεσία δεν μπορεί να ισχύει εσαεί ως το ξεχωριστό προνόμιο μιας κάστας γενναίων που έχουν το Γενικό σαν συντεχνιακή ειδικότητα τους. Το Γενικό δεν είναι ειδικότητα, έστω κι αν η καθαρή προβολή του σαν απώτατου σημείου αναφοράς, με τα αξιακά πρότυπα που διαμορφώνει και τις ηγεσίες που αναδεικνύει, χρειάζεται ειδικά όσους μπορούν να συντελέσουν αποτελεσματικά σε αυτήν συγκεντρώνοντας τις δυνάμεις τους για να άρουν τους περιορισμούς του Γενικού από τα εξειδικευμένα κι επιμερισμένα γενικά, και να εισάγουν τη γενναιότητα στη σκέψη, ώστε να αναχθεί, με τις γενικές της έννοιες, στην εννόηση της γενικότητας των νόμων του γίγνεσθαι, βάσει των οποίων να δοθεί η συνταγματική συνθήκη που θα ιδρύσει τη γενικότητα ενός πανανθρώπινου κράτους, ως δυναμικής συνιστώσας όλων των ανθρώπων, η οποία θα προάγει συντεταγμένα την ανθρωπότητα στον πέραν αυτής προ-ορισμό της.
No comments:
Post a Comment